“Het gaat altijd om mensen en verbinding”

Schrijven is een tweede natuur van Sabine Alders-du Bosc (64) uit Strijen. “Als klein meisje was ik al met taal bezig, ik weet niet anders of het is er altijd geweest.” In 1989 bracht ze haar allereerste dichtbundel uit, maar niet alles haalt de drukpers. “Veel werk verdwijnt in een spreekwoordelijke la en komt soms pas jaren later weer tevoorschijn.”

Meestal borrelen de woorden vanzelf in haar op, maar dat geldt niet voor het gedicht ‘Op de schouders van het verleden’, dat ze in opdracht van waterschap Hollandse Delta schreef. “De herdenking van de Watersnood is een speciale gelegenheid en het gedicht moet veel mensen kunnen bereiken.” Heel wat anders dus dan haar andere gedichten, die min of meer vanzelf ontstaan als een ‘expressie van een impressie’. “Dit was toch meer puzzelen en construeren en dat is een heel ander schrijfproces.”

Naast het dichterschap is ze ook actief met bezig met tekenen, schilderen, mantelzorg, coaching, therapie en begeleiding bij re-integratie. Mensen met elkaar verbinden is de rode draad die in alle activiteiten terugkomt. Ook in het gedicht ‘Op de schouders van het verleden’ gaat het niet alleen om herdenken, maar ook om doorgeven. “We moeten bewust omgaan met het water en onze leefomgeving, anders verknallen wij het voor volgende generaties.” Een belangrijk puzzelstukje was dus om heden en verleden aan elkaar te koppelen.

Het waterschap dankt zijn bestaansrecht onder andere aan vreselijke rampen zoals die van 1953. “Wij kunnen in het hier en nu leven, omdat de problemen van toen zijn opgelost. Dat geeft aan hoe belangrijk water en veiligheid zijn voor een gemeenschap.” En daarmee is de cirkel rond. “Het gaat altijd om mensen en verbinding.”

Met zo min mogelijk woorden zo veel mogelijk zeggen, dat is de uitdaging voor Sabine. “Rijmen is niet echt een voorwaarde, als een tekst maar metrum en ritme heeft.” Het resultaat van haar inspanning is een gedicht dat zowel beschouwend als betrokken is. Het gedicht is geschreven uit het gezichtspunt van mensen die de Ramp hebben overleefd, maar zich ook bewust zijn van de huidige problemen met water. Of die boodschap overkomt? “Dat is aan de lezer om te ervaren.”

Op de schouders van het verleden

Vandaag staan we op de schouders van het verleden
en zien om naar wat ons hier bracht.
Niet zacht, niet onverwacht,
maar met moed en vastberadenheid
zijn we voortgegaan in de tijd
tot waar we vandaag mogen zijn, in vertrouwen.
Na verdronken verdriet
en pijn om wat ieder achterliet.

Hier staan we met trots en durven te zien,
dat we eerst moesten leren
om het tij te keren en te anticiperen,
met durf en daadkracht,
met kennis en creativiteit.
Nu wacht ons een nieuwe tijd.
Wijzer weten, door schade en pijn,
dat we mét het water moeten zijn
en op de golven van verandering vertrouwen,
opdat we samen een toekomst kunnen bouwen
dienstbaar aan land en water
voor nu en later.

Sabine K. Alders-du Bosc