Rehabilitatie voor garnalenvissers

W.M. den Heijer

Stellendam

Eindelijk rehabilitatie voor de Nederlandse garnalenvissers die onterecht door diverse ngo’s door het slijk zijn gehaald. Begin dit jaar meldde het NOS dat de vissers veel meer in Natura-2000 gebieden gevist hadden dan hun vergunning toestond. Een woordvoerder van de Waddenvereniging had het zelfs over illegale visserij.

De natuurorganisaties namen de hele garnalenvloot op de korrel. Zij werden beticht van het overschrijden van het aantal uren dat gevist mag worden in Natura-2000 gebieden. Volgens de visserijorganisaties was daar nauwelijks enige duidelijkheid over. Ondertussen boekten de ngo’s weer hun persmoment en haalden zij alles uit de kast om de vloot in diskrediet te brengen. Nog niet zo lang geleden is na een herberekening van Wageningen Marine Research de vergunning door het ministerie van LNV aangepast en mogen de garnalenvissers met het nieuwe aantal visuren zelfs langer in Natura-2000 gebieden vissen.

Fouten in software

De fout zat dus niet bij de vissers, maar bij de overheid die te weinig uren in de vergunning schreef. Door fouten in de software is het aantal uren niet goed berekend, zo luidde het commentaar van de overheid. De garnalenvissers betoogden dit al langer. Maar een verandering in de procedure zou jaren kunnen duren. Met het nieuwe aantal uren zullen vissers niet meer in de problemen komen. Bovendien zijn de vissers traceerbaar op www.marinetraffic.com . Zelfs elke burger kan checken waar garnalenkotters vissen. Volgens de natuurorganisaties betekent het bakzeil halen van de overheid dat garnalenvissers doorgaan met het beschadigen van de zeebodem.

Evenwicht

Garnalenkotters, met name de kleinschalige kotters, maken gebruik van relatief lichte vistuigen met klossenpezen die over de bodem rollen. Het principe wijkt niet veel af van wat er vijftig jaar geleden werd gebruikt. En toen was de vloot aanzienlijk groter. Net als op het land zijn er gebieden op zee die al eeuwenlang met een schrobnet bewerkt worden. Het frappante is dat die favoriete vangstgebieden continu weer voor productie zorgen. Vissers komen er telkens weer terug. In al die jaren is er continu sprake van een wisselwerking tussen het vissen en de fysieke gesteldheid van de zeebodem, waardoor een evenwicht is ontstaan.