Schrijver Jacques Vriens bezoekt de Nobelaer

OUDE-TONGE - Dinsdag 22 februari was een spannende dag voor de leerlingen van kbs de Nobelaer in Oude-Tonge. Niemand minder dan schrijver Jacques Vriens bracht namelijk een bezoek aan de school!

Door Sam Fish

Met bijna 90 boeken op zijn naam is Jacques Vriens misschien wel de meest succesvolle en bekendste kinderboekenschrijver die we kennen. Het is voor de school dan ook een eer dat hij langskomt. “Ik vind dit heel leuk om te doen,” vertelt de schrijver. Hij is zelf ook leerkracht geweest en het voelt dan ook elke keer weer als thuiskomen. “Ik krijg echt dat schoolgevoel weer terug bij een bezoek als deze. Ik kom ook wel eens oud-collega’s tegen, dat is erg leuk. Dan kletsen we weer even heerlijk over het onderwijs. Ik heb natuurlijk niet voor niets ooit voor dat vak gekozen. Het is bij zo’n bezoek dan echt weer even thuiskomen. Al die kinderen die op je reageren, je proeft meteen de sfeer.”

Blije klassen

En de kinderen vonden het inderdaad fantastisch om de schrijver in hun klas te ontvangen. In elke klas werd dan ook wel om een handtekening gevraagd. “We zorgen dat er aan het einde van de dag een signeersessie is voor alle klassen,” spreekt directeur John Damen met hen af. “Dan komt iedereen aan de beurt, beloofd.”

Er wordt aandachtig geluisterd als Jacques voor de klas staat. Er wordt gelachen tijdens het voorlezen van de verhalen. En er worden in elke klas tientallen vragen gesteld. In groep vijf hebben de leerlingen zelfs een verslag geschreven over de schrijver om hem alvast een beetje te leren kennen. En welke leeftijd of klas Jacques Vriens ook voor zich heeft staan, hij weet ze allemaal binnen twee minuten om zijn vinger te winden. Want hoewel het spannend begint, met zo’n bekende schrijver voor de klas, vertrekt hij elke keer opnieuw met een lokaal vol nieuwe boekenliefhebbers.

Toneelstukken

Het begon voor Jacques allemaal in het hotel van zijn ouders, zo vertelt hij ook aan de leerlingen. “Ik speelde daar vaak toneel met kinderen uit de buurt,” vertelt hij. “We schreven alleen helemaal niets op en omdat het hotel van mijn ouders was, vond ik dat ik de baas was. Dat pakte echter niet altijd even goed uit. We hadden vaak ruzie over de rolverdeling en het verloop van het verhaal.”

Dat zette hem ertoe om de verhalen op te gaan schrijven. “Dan hadden we houvast en hoefden we niet te ruziën over het toneelstuk. En zo ben ik steeds meer gaan schrijven.” En die toneelachtergrond is ook te zien in zijn bezoek aan de school. Want hij vertelt niet alleen over zijn boeken, hij leest daarbij ook voor. En dat voorlezen gebeurt heel theatraal. Hij zorgt ervoor dat het verhaal echt tot leven komt in het klaslokaal.

Het onderwijs verlaten

In 1992 mocht Jacques Vriens het kinderboekenweekgeschenk schrijven. “Dat is voor je naamsbekendheid heel goed. Ik had toen al meerdere boeken op mijn naam staan en ben toen ook echt voor het schrijven gegaan,” vertelt hij. Een jaar later nam hij afscheid van het onderwijs. “Ik had een tijdje getwijfeld of ik door moest gaan in het onderwijs. Ik had er al 25 jaar opzitten en er waren aardig wat veranderingen doorgevoerd. En door mijn samenwerking met de Schrijverscentrale kreeg ik de kans om langs te gaan op scholen. Die kans heb ik toen aangepakt, dat doe ik tegenwoordig maximaal twee keer in de maand.”

Zijn bekendste boeken

“Ik vind het altijd erg leuk om voor te lezen uit mijn nieuwste boek. Maar het kan natuurlijk zijn dat een school daar net mee bezig is in de klas. Dan ga ik voor een ouder boek. ‘De bende van de Korenwolf’ doet het altijd erg goed,” vertelt hij. “Die boeken sluiten heel erg aan op de kinderen en die boeken zitten vol met leuke en spannende avonturen.”

Daarnaast wordt hij natuurlijk ook altijd aangesproken op ‘Achtste-groepers huilen niet’. “Ik schrijf nooit zomaar een boek, dus bij elk boek kan ik wel iets vertellen. Ik merk dat een klas altijd even stil wordt als ik vertel over ‘Achtste-groepers huilen niet’. Veel kinderen weten niet dat het gebaseerd is op waargebeurd. Ik vond dat boek ook heel moeilijk om te schrijven.”

Achtste-groepers huilen niet

In ‘Achtste-groepers huilen niet’ draait het verhaal om Akkie die leukemie krijgt. In het boek word je meegenomen in haar kankertraject. Helaas komt ze aan het einde van het boek te overlijden. “Toen ik nog schoolmeester was had ik een meisje in de klas, Anke. Zij was de echte Akkie. Ik heb er lang over gedaan om dit boek te schrijven omdat het zo dichtbij kwam. Pas toen ik namen ging veranderen en mezelf eruit haalde, lukte het echt. Het was dan ook een hele eer dat het verfilmd werd.”

Jacques Vriens speelt zelf ook een rolletje in de film. “Ik was vaak aanwezig op de set en ze hadden een oude man nodig die Akkie van haar sokken reed met de fiets. Ik mocht dat doen, dat was erg leuk,” vertelt hij. “Maar er zit ook een stukje in de film waarvan ik dacht ‘oh, dat had ik in het boek moeten doen!’. Dat was het stuk waarbij dokter Snor zonder snor bij Akkie komt als teken dat de behandeling niet aanslaat. Dat is zo’n indrukwekkend moment geworden in de film. Dat is echt heel mooi gedaan.”

Nieuw boek

Met al bijna 90 boeken op zijn naam kan het bijna niet anders dan dat hij vrijwel altijd bezig is met nieuwe verhalen. “Ik praat niet graag over werk waar ik mee bezig ben. Want als je schrijft, dan blijf je dingen veranderen. Maar ik wil wel een tipje van de sluier oplichten. Ik ben bezig met een nieuw boek van ‘De bende van de Korenwolf’. Die komt in augustus van dit jaar uit. En voor volgend jaar januari staat er een prentenboek op de planning. Dat is een samenwerking met een illustrator uit Maastricht. Hij heeft prachtige dierenprenten, vooral dassen. Dat zijn dus leuke dingen om naar uit te kijken.”