Feestelijke thuiskomst voor coronapatiënt Leo Moelker

SOMMELSDIJK - Het was gisteren, 25 juni, een bijzondere dag voor Leo Moelker (75) en zijn familie. Hij stapte die morgen namelijk na ruim drie maanden voor het eerst weer over de drempel van zijn woning. Moelker was de tweede bewoner van Goeree-Overflakkee die besmet raakte met het coronavirus. De afgelopen periode bracht hij door op de IC en verpleegafdeling van het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis en in het zorghotel van Nieuw Rijsenburgh. Zijn thuiskomst was beslist feestelijk te noemen. Bij de 'Olympus', zoals hij de Olympiaflat in Sommelsdijk steevast noemt, was de vlag uitgestoken en vormden ballonnen en affiches een warm welkom.

Tekst en foto: Klazina de Bakker

De thuiskomst van Moelker was ook voor de andere bewoners van het appartementencomplex een speciale gebeurtenis. Het was dan ook een prachtig en emotioneel moment toen hij gisteren zijn balkon op stapte. Want op hetzelfde ogenblik kwamen op vele andere balkons buren overeind om hem enthousiast toe te zwaaien en welkom thuis te heten. Die feestelijke stemming is goed te verklaren. Moelker heeft namelijk nogal wat achter de rug. In zijn gezellige woonkamer, gekleurd door diverse bossen bloemen en een prachtige fruitmand, vertelt hij over deze intense periode. Op tafel ligt een stapel van meer dan tweehonderd kaarten, gestuurd door familie, vrienden en bekenden. Dankbaarheid voert de boventoon.

“Het is onwerkelijk om terug te kijken”, vertelt Moelker. “Alles ging zo snel. Op 19 maart voelde ik me niet lekker. Ik kreeg hoofdpijn en later ook koorts. Die dag werd ik met verschijnselen van corona opgenomen in het ziekenhuis in Dirksland." Zijn situatie verslechterde in rap tempo. "Nog diezelfde nacht ben ik opgenomen op de IC. Daar werd ik kunstmatig in slaap gebracht en aan de beademing gelegd. Ik heb er uiteindelijk ruim zes weken gelegen, in zorgelijke toestand. Er is een nacht geweest dat mijn situatie echt kritiek was. Ik had hoge koorts. Zelf weet ik daar niets van, maar mijn zoon, dochter en schoondochter, die als enige bij mij mochten komen, herinneren zich nog goed het moment dat er een omslag kwam en de koorts zakte. Het ging gelukkig weer de goede kant op.”

“Zes weken in slaap gehouden worden is een lange tijd”, beaamt Moelker. “Gelukkig hebben de verpleegkundigen een dagboekje voor me bijgehouden. Zo kan ik achteraf lezen wat er in die periode allemaal gebeurd is.” Na zes weken mocht hij langzaam wakker worden. “Ook daar weet ik niet veel meer van”, glimlacht hij. “Mijn eerste herinnering is dat ik daar in dat bed lag. Ik heb veel ingeleverd door corona. Mijn spierkracht was nagenoeg weg. Je moet eigenlijk helemaal opnieuw beginnen en alle gewone dagelijkse dingen weer leren.” Daarom verhuisde hij op 22 mei van het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis naar het zorghotel in Nieuw-Rijsenburgh voor revalidatie.

Therapie

Corona brengt mensen op een bijzonder manier samen, heeft Moelker ervaren. “Op de IC lag ik voet aan voet met Jan Vroegindeweij, de eerste coronapatiënt op het eiland. Later, in het zorghotel, was hij opnieuw mijn buurman. Dat schept een band. Hij was de eerste patiënt en ik de tweede.” Lachend: “Ik wil best een keer tweede zijn, hoor, maar dan liever op een andere manier.” Los van de nare situatie hebben de mannen het goed met elkaar gehad, zeker in het zorghotel, toen ze steeds verder opknapten. Ook hun families hebben veel steun aan elkaar gehad.

In het zorghotel kreeg Moelker fysio- en ergotherapie. “Je moet weer spierkracht op gaan bouwen. Ik begon in een rolstoel en liep later met een rollator en een driepoot. Op een gegeven moment kon ik weer een stukje zelfstandig door de gang lopen. Beter worden gaat echt stapje voor stapje.” Langzamerhand werd de wereld weer wat groter. “Het is heerlijk om weer naar buiten te kunnen. Jan Vroegindeweij en ik zaten regelmatig op het terras van Nieuw Rijsenburgh. Daar hadden we het erg gezellig, vaak samen met onze vaste bezoekers. Als je zo lang ‘opgesloten’ hebt gezeten, geniet je extra van het buiten zijn, vooral met het mooie weer van de laatste dagen.”

Waar Moelker het meeste naar uitkeek tijdens die moeilijke weken? “Naar de gewone dingen, eigenlijk. Je bent onbewust plannetjes aan het maken voor het moment dat je weer thuis zult zijn. Simpele dingen als iets in huis doen of kleding kopen, niets bijzonders verder.” Zijn positieve wilskracht en geloof in God hebben hem door deze moeilijke maanden heen geholpen. “Ik heb de moed nooit opgegeven”, zegt hij geraakt. “Er was een vertrouwen in mijn hart dat het goed zou komen. Dat gevoel kwam van God, anders kan ik het niet beschrijven.”

Praatje

De toewijding van alle medewerkers in de zorg is Moelker het meest bijgebleven. “Deze mannen en vrouwen doen hun werk met zoveel liefde! Dat is echt bijzonder. Op een keer kon ik ’s avonds niet in slaap komen. De nachtzuster kwam toen een poosje bij me zitten om een praatje te maken. Zij kwam uit Ooltgensplaat, waar ik ook gewoond heb, dus hadden we meteen een gespreksonderwerp. Daarna ben ik heerlijk in slaap gevallen. Ik vind het zo mooi dat het zorgpersoneel alle tijd en aandacht voor je heeft, ook al hebben ze het ontzettend druk. Ik ben dankbaar voor alle zorg die ik ontvangen heb en dat zeg ik ook namens mijn familie.”

Nu Moelker weer thuis is, kan hij verder aansterken en genieten van alles en iedereen om hem heen. “Corona heeft een grote impact op mijn leven gehad. Toch heb ik nooit gevraagd: waarom ik? Dat is niet aan mij, dat is Gods besluit”, zegt hij kalm. “Het was mijn tijd nog niet.” Weer thuis zijn is vreemd, maar ook heel fijn. Het had ook anders af kunnen lopen. “Maar”, besluit Moelker, “het enige dat je in zo’n situatie kunt doen, is positief blijven. Met negativiteit kom je er niet. Geloven dat het goed komt en dat onze lieve Heer je helpt, dat heeft mij er doorheen geholpen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.”

Meer van dit soort verhalen lezen? Neem een abonnement op onze vrijdagkrant: https://www.eilandennieuws.nl/pagina/Abonnement..