Een studentenfiets moet zo lelijk mogelijk zijn
In Maastricht kun je niet zonder fiets. Het kost veel tijd om alles aan te lopen en de bus nemen is een rekensom, waarbij je meestal alsnog een stuk moet lopen. Vanuit Ede had ik daarom mijn vrolijk getapete fiets meegenomen die het nog prima deed. De eerste paar weken nergens last van gehad, totdat mijn band het begaf toen er iemand achterop sprong. Zo gauw als ik kon zocht ik op marktplaats een 'nieuwe' tweewieler. Ergens binnen in de stad vond ik een gammele, roze opoefiets voor een studentenprijs. Het enige wat deze fiets miste, was voor- en achterlicht. Maar met het zonnetje in mijn gezicht vergat ik dat een beetje en bedacht dit pas tien minuten na de koop. Ik fietste direct door naar de Action om een neongroene spuitbus en uiteraard, verlichting. Mijn banden, spaken en nog een paar onderdelen werden schitterend groen. Mijn motto bij studentenfietsen is dat ze zo lelijk mogelijk moeten zijn. Dan is de kans kleiner dat ze gestolen worden. Maar niet alleen je fiets kan gestolen worden. Het vervelende van lichtjes die je er telkens op en af moet doen, is dat je ze soms vergeet. Je kunt dan uittellen dat ze weg zijn op het moment dat je terugkomt. Elke keer als ik nu 's avonds weg ga, stop ik de lichtjes standaard in mijn zak. Soms vergeet ik ze eraf te halen, maar dan ben ik in ieder geval op de heenweg veilig op mijn bestemming gekomen. En zo duur zijn ze nou ook weer niet!