Vakantieplezier
"Ich will hier bleiben," stampvoet het ventje, terwijl hij naar de grond staart. De dreumes staat onderaan de 'klimpiramide' op het Ouddorpse strand en maakt zijn vader duidelijk dat hij nog niet uitgespeeld is. Het mannetje zijn oren zitten verstopt onder een blauwe, gebreide muts, hij kan nog net onder de rand door kijken. Ondanks het gure herfstweer zijn er toch nog een flink aantal mensen op het strand.
Een paar weken voor mijn strandwandeling was ik op dinsdagavond in een restaurant in Clervaux, een slaperig stadje in het noorden van Luxemburg. Er zaten vier stellen te eten, tot mijn verbazing allemaal Nederlanders. Toch jammer, ben je een paar honderd kilometer van huis en dan moet je er nog steeds rekening mee houden dat iedereen je gewoon kan verstaan…
Op het strand in Ouddorp arriveert een gezin, de uitrusting bestaat uit kleurige schepjes en plastic emmertjes. De man loopt een paar passen voor de kinderen uit en kijkt regelmatig achterom, de moeder sjokt er achteraan. "Schön," zegt de vader terwijl hij over het strand staart. Terwijl de weerlieden op de radio het hebben over de stevige oostenwind die zorgt voor een lage gevoelstemperatuur laat dit gezin zich hun vakantieplezier niet ontnemen. Eenmaal geïnstalleerd beginnen ze te graven of hun leven ervan af hangt.
Als ik door de duinen terugloop komen er een paar mensen op huurfietsen mijn kant op getrapt. Echt soepel gaat het niet, ze hebben vrijwel het hele fietspad nodig om hun stalen ros in het gareel te houden. Het zal wel met de Herbstferien te maken hebben, maar er valt vandaag niet te ontkomen aan de Duitse toeristen. Terwijl ik dichtbij huis ben voelt het alsof ik op vakantie ben, meer nog dan tussen de Nederlanders in Luxemburg. In de auto terug naar huis zeg ik hardop tegen mezelf: "Ich will hier bleiben."