Wat een onzin!
Wie herinnert zich 21 juli 1969 nog? Dat was de dag dat Neil Armstrong de eerste voet op de maan zette. Dat was ontzettend groot nieuws. Maar nieuwe ontwikkelingen drijven de ruimtevaarders mogelijk tot waanzin. Astronauten worden klaar gestoomd om een enkeltje Mars te ondergaan. Afgelopen week is een experiment afgesloten: een jaar lang afgezonderd leven van de wereld op het nagebootste 'Mars'. Ik zal er geen doekjes om winden: wat een onzin! Wat heb je er nu aan om daar een experiment aan te wijdden!? Het vond plaats in een vulkaanlandschap in Hawaï, voornamelijk omdat daar dezelfde rode en kale omgeving is als op Mars. Daar komt nog bij dat om de vier maanden voedsel werd bezorgd en water om de twee maanden. Je kon zelfs e-mailen. Lachwekkend gewoon. Het komt nog niet eens in de buurt hoe het op Mars is. Er wordt wel beweerd dat er mogelijk leven op Mars mogelijk is, maar ik zet daar grote vraagtekens bij. De samenstelling van Mars is zo verschillend dan die van de Aarde. Maar als het wel zou kunnen, waarom zou je daar naartoe willen? Daarnaast sidder ik voor de geldbedragen die daaraan worden uitgegeven. Die kunnen, in mijn ogen, aan zoveel betere instanties worden besteed. Wat dacht je van humanitaire hulp bieden, de vluchtelingenproblematiek aanpakken. Zo kan ik wel een pagina vol schrijven. Het geld wat gegeven wordt aan de NASA kan daarvoor gebruikt worden. Ik weet wel, het is een druppel op de gloeiende plaat. Maar vele druppels maken de emmer vol.