Wat zeg je dan?
Een beetje zelfreflectie kan natuurlijk nooit kwaad. Maar de laatste tijd worden wij - mijn man en ik - wel erg vaak met onze tekortkomingen geconfronteerd. Het komt allemaal voort uit onze poging onze kinderen wat normen en waarden mee te brengen. Opeens verwachten onze meiden namelijk dat wij die ook hebben.
"Wat zeg je dan?" vraag ik als de oudste een broodje toegestopt krijgt bij de bakker. "Dankjewel!" zegt ze keurig. Een uur later biedt ze mij een zelfgebakken plastic taartje aan. Ik neemt het stilzwijgend aan. Ze fronst en zegt "Dankjewel, zeg je dan!" Ook mijn man moet het ontgelden als hij snel op zijn sokken naar buiten rent om de parasol van een naderende regenbui te redden. "Papa! Eerst je schoenen aan!" Of als hij wel erg veel hagelslag op zijn boterham laat regenen. "Dat is wel genoeg, papa!" Of als ik met de jongste zit te kletsen terwijl de oudste met oma aan de telefoon is: "Mama, even stil zijn nu, ik ben aan het bellen!" Of als ik per ongeluk op haar tenen ga staan en niet snel genoeg mijn excuses aanbiedt. "Dan moet je sorry zeggen, mama!"
Als een boemerang komen onze pogingen om onze meiden op te voeden, terug. Soms een tikje confronterend. Soms hilarisch. Soms brutaal en dus reden voor een goed gesprek. Maar ongeacht wie nu wie aan het opvoeden is: het conflict duurt maar even. Want naast opvoeden blijkt ook vergeving een boemerang te zijn. Zoals wij onze kinderen vergeven als ze de mist ingaan, vergeven ze ons als we een steekje laten vallen. Zelfs als ik haar niet bedank voor het heerlijke plastic taartje. Streng spreekt onze lieve peuter me dan toe. "Je hebt gelijk, schat," zeg ik. "Sorry. Mama moet inderdaad netjes dankjewel zeggen." Daarop opent ze haar armpjes en geeft me een knuffel. "Geen zorgen, mama. Want je zit voor altijd in mijn hart!"