Eerste grote liefde
Heel lang heeft onze oudste er geen gehad: een lievelingsknuffel. En dat baarde ons zorgen. Want een kind hoort toch een lievelingsknuffel te hebben, zo getuigde ook het knuffelkonijn van mijn man dat nog altijd door het huis heen slingert. Ik begon al allerlei (hechtings)problemen te zien (die er natuurlijk niet waren). En dus togen we op een zaterdagmiddag naar een speelgoedwinkel om een lievelingsknuffel te kopen. Het werd een wit konijn met een grappig snoetje. We wisten het zeker: dit was 'm. Tot onze oudste er een blik op wierp en het konijn voorgoed in de speelgoedmand verdween. We gaven het op.
En een paar maanden later was 'ie daar dan opeens. Een lievelingsknuffel. Het was geen liefde op het eerste gezicht geweest, want Elmo was er al een tijdje. Maar opeens waren ze onafscheidelijk. Regelmatig klinken door de babyfoon liefdesbetuigingen om rode oortjes van te krijgen: "Ik vind jou zóó lief, Elmo." Hoe aandoenlijk ook, zo af en toe verlangen we weer terug naar het tijdperk vóór Elmo. Dat is met name het geval als we hem kwijt zijn (ontroostbaar). Of als hij nodig eens in de wasmachine moet (onbespreekbaar). En als we eens op stap gaan en Elmo per se mee moet, checken we als twee zenuwpezen bijna elke minuut de toestand en exacte locatie van het rode beest.
Want Elmo mag dan haar eerste grote liefde zijn, hij heeft wel eens de neiging om alleen op de wip te blijven zitten of languit op dat tafeltje in het restaurant te blijven liggen. Het komt 'm weliswaar steevast op een reprimande van onze oudste te staan, maar Elmo is nogal hardleers. En dus wisselen paniek (waarrrr is dat beest?) en vreugde (daarrrr is 'ie!) zich hier voortdurend af. Blijkbaar krijg je die emotionele rollercoaster bij een lievelingsknuffel cadeau. Had ik kunnen weten, bedenk ik me nu, terwijl ik naar het knuffelkonijn van mijn man kijk, dat ik eens per ongeluk in een rommelmarktdoos had geworpen. En een emoties dat dat opriep!