Brexit
Totale paniek en chaos barstte los boven de Verenigde Staten van Europa (weliswaar nog in spé) toen Groot-Britannië democratisch besloten had om de EU de rug toe te keren. Vanuit de diepste krochten van hun hart hadden de grote EU-bazen gesmeekt aan de Britten of ze er toch maar niet bij wilden blijven, maar dat mocht niet baten. De Britten kregen toen veel kritiek over zich heen, wat mijns inziens, onterecht is. Want de Brexit staat niet op zichzelf, maar laat een tendens zien. Door heel Europa heen klinkt de roep om de onafhankelijkheid van het monster dat ''De Verenigde Staten van Europa'' heet. Persoonlijk denk ik dat de Brexit een goede indicator is van het feit dat veel mensen het wel gehad hebben met de EU. De EU is zich op steeds meer terreinen en vlakken aan het bemoeien met de landelijke wet- en regelgeving. Steeds meer bevoegdheden en taken verdwijnen richting Brussel. De autoriteit van individuele landen komt steeds minder onder druk te staan. Europa moet zich overal met de wijsneus in steken, terwijl er aan de top van Europa steeds meer formalisatie (en daarmee samenhangend: bureaucratie) optreedt. Europa's bemoeizucht treedt alle perken te buiten en het wordt tijd dat die opmars gestopt wordt. Van mij mag het 'Babel' dat de 'Europese Unie' heet klappen. En dan terug naar een basissamenwerking. Samenwerking is prima (dat móét ook zelfs, willen we enige rol van betekenis houden in de wereld) maar superstaat, NEE. En tot slot: laten wij de nuchtere Hollanders blijven, die zich niet laten meeslepen door de schreeuwende krantenkoppen als ''bloedbad op beurzen'' en ''zwarte dag voor democratie''. Laten we eerst maar eens rustig en niet te overhaast en te paniekerig gaan reageren, want als je tussen de regels doorleest, is het de vraag wanneer die Brexit nu precies plaatsvindt, áls het er überhaupt al van komt. Want wat de EU in haar klauwen heeft, laat ze niet zomaar meer gaan!