Spieken vereist creativiteit
Het vereist enige creativiteit om tegenwoordig te spieken. Vroeger (de goede oude tijd) was dat makkelijk en ongecompliceerd. Zelfs ik ontkwam er niet aan, de Franse woordjes waren té taai. Op een gegeven moment had ik een etui met; 1) een gum met op de achterkant een spiekbriefje geschreven. 2) Een lijmstift met aan de binnenkant van de dop een spiekbriefje. 3) Een briefje aan de bovenkant van de binnenkant van m'n etui. Ondanks dat ben ik nog nooit betrapt. Zelfs toen ik tijdens een toets van een niet nader te noemen taal (waar verdacht veel streepjes in voorkomen) een roulatie systeem van spiekbriefjes in jas-, tas- en broekzakken had, kwam ik toch ongedeerd en ongemerkt door de toets. Maar er zijn nog sterkere staaltjes, die ik (gelukkig) nooit gedaan heb. En dat varieerde van naar elkaar berichten tijdens de toets, tot het serieus hebben van een boek op schoot (!) tijdens de toets. Of het vol kliederen van de palm van een hand met geschiedenisjaartallen. Maar, ik geef toe; het is natuurlijk eigenlijk niet de bedoeling. Maar aan de andere kant; het is wel bevorderlijk voor stressbestendigheid, creativiteit en inspiratie. Alleen… er is wel een grens. Waar het spieken bij normale toetsen nog uitdagend en toch wel bij de leeftijd passend genoemd kan worden, is dat bij tentamens en examens andere koek natuurlijk. Alhoewel daar tegenwoordig ook hard wordt gespiekt (door middel van telefoons in rekenmachines, etc.) Maar dat is natuurlijk wat anders. Dan behoor je (vind ik) braaf te leren. Laatste tip nog: kijk naar jezelf en niet naar een ander, behalve bij een proefwerk!