Samenwerken zorgt voor frustraties
Sinds een tijdje is er een zogenaamde sloopkamer, waar je voor een paar tientjes je frustraties eruit kan gooien door de boel kort en klein te slaan. Frustraties… iedereen heeft ermee te maken. Op het werk, op school, in families, noem allemaal maar op. Kleine frustraties, grote frustraties. Laat ik eens een van de meest angstaanjagende woorden gebruiken waar velen voor huiveren: samenwerken. Mijn generatiegenoten voelen mij haarfijn aan. Je moet samenwerken in een groepje van vier bij een bepaald project. Je maakt een frisse start, maar al snel blijkt dat de overige drie niet zo'n zin hebben. Je moet er maar aan blijven trekken, moet ze continu in de gaten houden hoe ver ze zijn. En als de deadline nadert, blijkt dat ze het afraffelen en een slordige uitwerking aanleveren. Gevolg: frustraties ten top. Zo zou ik nog tien columns door kunnen gaan. "Maar Erik, dan is zo'n sloopkamer toch een prachtige oplossing voor je?" Nee, integendeel. Ik ben van mening dat het buiten alle proporties is om de boel kort en klein te slaan. Als er een nieuwsbericht verschijnt dat een man bij zijn ex de hele inboedel met een moker verruïneerd heeft, dan hebben we daar toch ook geen goed woord voor over!? Een ander veroordelen, maar voor jezelf een uitzondering maken. Nee, zo werkt dat niet. Het hele probleem met ons mensen is dat we het voor een ander heel goed weten. We kunnen voor anderen allerlei wetten maken, maar die wetten voor onszelf ontkrachten. Nee mensen, houdt dit motto goed voor ogen: Verander de wereld, begin bij jezelf.