Tranen met tuiten
Als je me tijdens de zwangerschap van de eerste gevraagd zou hebben, wat het met me zou doen als ik ons kindje voor het eerst naar de peuterspeelzaal zou moeten brengen, dan zou dat antwoord tamelijk dramatisch zijn geweest. Tranen met tuiten huilen, natuurlijk. Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en is onze lieve oudste een rijp-voor-de-peuterspeelzaal-peutertje geworden. En een zin dat ze erin had! Dus gingen we.
Op een dinsdagmiddag voor het eerst. Rugzakje op de rug en stoere gympen aan. Supertrots was ik, maar veel meer emoties gierden er tot mijn verbazing niet door mijn lijf. Ook niet de donderdag erna, toen ze voor het eerst echt een hele ochtend zou gaan. Ik bracht haar weg en hoorde een moeder emotioneel vertellen dat haar dochter vandaag voor het laatst op de peuterspeelzaal was. Een tweede moeder hield het maar net droog, want haar zoon kwam voor het eerst op de peuterspeelzaal kijken. Ik hoorde het tamelijk onbewogen aan, terwijl onze oudste vol enthousiasme tussen de andere kinderen ging zitten en me al helemaal vergeten was. "Ik denk dat er iets serieus mis is met mij," zei ik die avond enigszins bezorgd tegen mijn man. Hij keek me verbaasd aan en ik vertelde hem dat ik geen tissues nodig had gehad. Was ik een slechte moeder? Hield ik niet genoeg van de kinderen? Hij probeerde me gerust te stellen, maar dat lukte natuurlijk niet.
Tot hij een dag later met de telefoon in de hand naar me toe kwam. "Kijk eens, deze foto heb ik exact een jaar geleden gemaakt," zei hij. Op het schermpje was ons kleine dreumesje te zien dat haar pasgeboren zusje de fles gaf. En ik brak. Dikke tranen biggelden over mijn wangen. Wat worden ze snel groot. Ons dreumesje van toen, nu al op de peuterspeelzaal. Alle - blijkbaar opgekropte - emoties kwamen eruit. "Er is toch niks mis met mij," zei ik snikkend. Mijn man keek me verbijsterd aan en leek een andere conclusie te trekken.