Getuigen: zo nodig ook met woorden!
Handelingen 4:20
Nog maar kort na Pinksteren zien we hoe de Geest van Pinksteren brengt tot het belijden en getuigen van die ene Naam!
Na dat geweldige gebeuren op de Pinksterdag zijn de apostelen direct begonnen met de opdracht van hun Meester: Ga dan heen en predik het Evangelie aan alle volken!
Maar nog maar net begonnen staat hij hier samen met Johannes voor het Sanhedrin. Opgepakt vanwege de uitwerking van de verkondiging van Christus. Want velen kwamen tot geloof in Christus en dat was tot grote ergernis van de godsdienstige elite. Het wordt hen verboden om nog langer over die Jezus te spreken. En dan klinken die woorden uit Petrus' mond: ''Wij kunnen het niet laten…'' Heerlijk, als je zo vrijmoedig over Christus mag spreken. Over de hoop, die in je is. Over het houvast, dat je in Hem gevonden hebt. Om zo te mogen getuigen. Getuigen, denk maar aan een rechtbank, is vertellen wat je gezien en gehoord hebt over een bepaalde zaak. Dat is ook wat Petrus doet. Want waarom kan hij niet zwijgen? Omdat hij zelf heeft ondervonden wat hij verkondigt en daarom diep doordrongen is van de waarheid van wat hij zegt. Petrus kent die waarheid, zo diep als gewis, dat Christus alleen zijn gerechtigheid is! Daarom kan hij het niet laten daarover te spreken!
Hoe is dat met ons? Of denken we dat getuigen speciaal iets is voor dominees, zendelingen en evangelisten? Nee, het is Zijn opdracht voor al Zijn volgelingen: ''U zult Mijn getuigen zijn''. U zegt: "Ik zou dat ook wel willen, maar ik ben niet zo'n prater". Het is waar, de een doet dat makkelijker dan de ander. Dan kun je wel eens heilig jaloers zijn op mensen, die zo heel vrijmoedig over de Heere spreken met anderen. Maar laten we ons ook niet al te gemakkelijk verschuilen achter ons gebrek aan vrijmoedigheid en durf. Want dacht u dat Petrus zo'n vrijmoedig mens was? Nog doodsbang voor een eenvoudig dienstmeisje zelfs.
Maar wat belooft de Heere? Dit: in de kracht van de Geest kan het. (Markus 13:11) Net als bij Petrus. En dan gaat het niet om grote woorden, maar eenvoudig getuigen van de hoop die in je is. Omdat je het een ander ook zo gunt!
Getuigen is echter meer dan alleen spreken. Het is allereerst een levensstijl. Wat gaat er een getuigenis uit van de manier waarop wij leven. In huwelijk en gezin. Op ons werk. In de buurt waar we wonen. In de gemeente waar we lid van zijn. Want je kunt een heel vrijmoedig karakter hebben en gemakkelijk praten over de Heere en het geloof, maar als je daden niet in overeenstemming zijn met datgene wat je met je mond belijdt, dan is er van getuigen geen sprake. Maar dan geven we alleen maar een anti-getuigenis!
Niet 'wat hoort' de wereld van ons, maar 'wat ziet' de wereld als zij naar ons kijkt? Is dat een levenswandel in het spoor van Christus, vanuit een levende verbondenheid met Hem? Vertonen wij in onze handel en wandel Zijn beeld? Ziet de wereld, wat Gods woorden voor ons betekenen? Hoe de onderlinge liefde ons in de gemeente samenbindt?
Wat een getuigenis gaat er uit van een leven, dat de vrucht van de Geest vertoont: liefde, blijdschap, vrede, geduld, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid en matigheid.
Zo'n leefwijze maakt vragen los: Waarom doen die christenen zo? En het antwoord is dan: Omdat zij Christus als hun Zaligmaker kennen en het daarom niet kunnen laten over Hem te spreken en verlangen om te leven zoals Hij leefde. Petrus' getuigenis klinkt hier na Pinksteren, nadat de Geest gekomen was. Zo is het vandaag nog. Zodra de Geest komt, gaan monden open en gaan levens getuigen van de levende Christus! Hem tot eer! Kunt u het nog laten?
Ooltgensplaat, ds. H.G. van der Ziel