Apetrots op eerste plasje
Hij is knalgroen en staat al bijna een jaar op een prominente plek in de kamer: het potje voor de oudste. Maar geloof maar niet dat onze peuter op dat potje gaat zitten. En dus kochten we na enige tijd een wc-verkleiner. Misschien zou dat helpen. Enthousiast legden we de wc-verkleiner op z'n plek en nodigden onze peuter uit om eens te komen zitten. Ze keek er even naar en zei vervolgens in haar oneindige wijsheid: "Als ik later groot ben, ga ik op de wc."
We besloten er geen strijd van te maken en nog even af te wachten. En het wachten werd beloond. Want drie weken geleden wilde ze opeens op het potje. We haastten ons naar het knalgroene ding en met een grote glimlach nam ze plaats. "Ik ben klaar!" riep ze een paar minuten later. En daar lag zowaar een druppeltje op de bodem. Ik zwol op van trots, appte de hele (schoon)familie en kon me maar net bedwingen het druppeltje te fotograferen en via de sociale media de wereld in te slingeren. Aangemoedigd door dit prille succes besloten we haar elke ochtend en avond even op het potje te zetten. En een paar dagen later was het dan echt zover.
Vol bewondering kijken we met het hele gezin - de producent incluis - naar het plasje in het potje. "Nu weggooien in de wc!" roept onze peuter. Ze huppelt naar het toilet en kijkt toe hoe we het potje legen. "Dag plasje!" roept ze, terwijl ze doorspoelt. Haar kleine zusje moet alle opwinding ook hebben aangevoeld, want ze klapt in haar handjes, roept iets wat lijkt op 'hoera' en heft haar kleine armpjes omhoog. Apetrots zijn we. Op allebei. En zo staan we met z'n allen blij te zijn in het toilet. "Mama, ik heb dorst," zegt de oudste dan en ze rent naar de tafel waar haar beker staat. Trots kijk ik haar na: er is wéér een plasje in de maak.