Krassende kraaien
Vanuit de woonkamer heb ik uitzicht op drie bomen. Een scheve conifeer, een grote boom die in de winter kaal is en een klein boompje. De laatste is geen mooie boom, het lijkt meer op een uit de kluiten gewassen struik die per ongeluk de lucht in is gegaan. In de conifeer broedt al een paar jaar een stel tortelduiven, de grote, kale boom is het domein van een groep krassende kraaien. In de kleine boom gebeurt niet zoveel, al zit er wel af en toe een merelmannetje te zingen.
De scheve conifeer ging afgelopen herfst bij iedere windstoot nog schever hangen, het was wachten op de grote klap. Die kwam niet, voor die tijd werd de boom neergehaald met de kettingzaag. De tortelduiven zijn verkast naar de kale boom. De aanwezige kraaien leken er weinig moeite mee te hebben om hun boom te delen met het liefdespaar. Het omzagen van de boom leek aanstekelijk te werken. Een paar dagen na de scheve conifeer moest de 'struikboom' eraan geloven. Eerst werd hij ontdaan van al zijn ledematen, een week later moest ook de stam eraan geloven.
Gelukkig stond de mooie, grote boom er nog, die net weer uit begon te lopen. Het is een laatste symbool voor de natuur in de reeks met achtertuinen, die vrijwel zonder uitzondering helemaal zijn gevuld met tegels of klinkers. En hier en daar wat onkruid, dat dan weer wel. Het is wachten tot er iemand op het idee komt om de tuin te asfalteren.
Vorige week ontdekte ik toen ik thuis kwam, dat ook de laatste boom plotsklaps het veld heeft moeten ruimen. Zonder een spoor te hebben achtergelaten is de woudreus verdwenen. In het kielzog van de boom zijn ook de tortelduiven en kraaien met de noorderzon vertrokken. Om vogels te zien moet ik nu in de tuin gaan staan en recht omhoog kijken. Met wat geluk vliegt er een krijsende meeuw of vroege zwaluw.