Genoeg baby's voor een flinke crèche
Met een bonzend hart opende ik m'n Facebooktijdlijn, om te kijken of mijn vrees waarheid was geworden. Gespannen zochten mijn ogen naar hetgeen waar ik zo voor had gevreesd. Er ontsnapte een kreun uit m'n mond toen mijn bange vermoeden juist was gebleken. Ze zijn er weer. Na lang te zijn weggeweest maken ze weer een opmars. In de wintermaanden gaat het wel goed, dan zie je ze niet. Maar in het voorjaar duiken ze toch overal weer op. In kranten, Facebooktijdlijnen en bij cadeautjes zie je ze. En als het nu nog origineel was, maar nee hoor. Elke keer weer hetzelfde. Gewapend met een tandpastaglimlach en in een ravissante pose. En ze zijn onmogelijk te bestrijden. Weet je al waar het over gaat? ''Eikenprocessierupsen misschien?'' zo suggereerde mijn moeder. (Waarop ik haar overigens ietwat verdwaasd aankeek, omdat ik nog nooit een eikenprocessierups met een tandpastaglimlach heb gezien.) Maar zij zat dus fout. Ik doelde op de vloedgolf van foto's in, rond, naast en boven tulpenvelden. En dat doen niet enkel Duitsers (ach nein) en Chinezen (natuulp niet), maar ook nuchtere Nederlanders. Vooral baby's zijn een gewild portretteeronderwerp. Bij een rondje rijden over ons eiland kom je genoeg baby's-tussen-tulpen tegen om een flinke crèche te vullen. Maar ook volwassen laten zich - al dan niet geheel vrijwillig - gedwee vereeuwigen tussen de felle kleuren. Eerlijk gezegd ben ik het nu wel een beetje zat hoor, ik zal het niet verder verbloemen. Nu is intussen geen enkele pose origineel meer. Ik vind dat die foto's wel een beetje binnen de perken moeten blijven, waar ze nu alle perken te buiten gaan. Daarom zou ik zeggen, doe als een tulp en ga uit je bol!