Vrijwillig moeten
Op een ochtend bij de plaatselijke supermarkt. Een jongetje wacht mij buiten op met de vraag of ik voetbalplaatjes voor hem had. "Helaas, ik moet ze voor een ander meenemen", antwoord ik hem. "Je moet niets…!" reageerde het bijdehante ventje. En daar had hij in dit geval wel gelijk in. Maar vrijwillig 'doe' ik niet zoveel. Het is altijd een soort moeten bij mij. Ik heb veel respect voor mensen die - ook buiten NLdoet om - gewoon regelmatig hun portie vrijwilligerswerk voor hun rekening nemen. 'De kurk waarop de samenleving drijft', 'het cement van de samenleving' zijn woorden die regelmatig vallen als eens een vrijwilliger in het zonnetje wordt gezet. Terecht!
Zelf heb ik allerlei goede voornemens om 'later' ook wat meer vrijwilligerswerk te gaan doen. Moet ik natuurlijk wel de tijd ervoor willen vrijmaken. Vanwege familieomstandigheden kom ik al een aantal jaren in verschillende zorginstellingen. Nog niet zo lang geleden realiseerde ik me pas hoeveel werk er vrijwillig gebeurt in de verschillende instellingen. Alleen dekt de term vrijwilligerswerk lang niet altijd meer de lading. Volgens mij houdt de vrije wil op na de aanmelding. Want aanmelding betekent natuurlijk dat je je aan strakke regels en schema's moet houden, want men moet zorgvuldig omgaan met de aangeboden hulp. Er moeten niet teveel en niet te weinig mensen op een activiteit worden gezet. En dan is het vrijwillige karakter allang verdwenen.
En dan heb ik nog niet over het werk van de mantelzorgers. Een soort van vrijwilligerswerk waar je je lang niet altijd voor moet aanmelden, maar iets wat je overkomt en ook door de maatschappij langzamerhand als een verplichting wordt beschouwd. Het zal waarschijnlijk niet anders kunnen. Daarom nog een keer een van harte gemeend: Respect! En zeker ter navolging door ondergetekende.
COLUMN DOOR ADRI VAN DER LAAN