De gevoelige plaat
Een buitenlandse toerist in het hartje van Amsterdam. Daar had ik nog het meeste van weg toen onze eerste spruit geboren werd. Werkelijk alles werd op de gevoelige plaat vastgelegd. Eenmaal zwanger van de tweede, zei mijn moeder dat dat wel over zou gaan. Ze droeg twee bewijsstukken aan. Mijn fotoboeken (drie dikke exemplaren) en het fotoboek van mijn jongere zus (één exemplaar vergezeld door een doosje met nog in te plakken foto's). Ik moest er om lachen. Dat zou ik wel anders doen. Maar inmiddels is de tweede spruit er en kan ik me niet eens meer herinneren waar het fototoestel ligt. Waar is het misgegaan? Ze is minstens zo fotogeniek als haar grote zus, dus dat is het niet. Hebben we het te druk? Bedrijvig is het wel, maar een kiekje schieten is niet heel tijdrovend. Of vinden we het misschien stiekem allemaal niet meer zo bijzonder? Dat laatste is het zeker niet. Want gek genoeg lijk ik alle mijlpalen van de jongste nog bewuster mee te maken dan van de eerste. Misschien komt dat wel, omdat je nu weet hoe belangrijk het is om ervan te genieten. Misschien - zo bedenk ik me nu opeens - maak ik wel meer mentale kiekjes. Waar ik bij de eerste bij elke mijlpaal naar het fototoestel greep, neem ik nu de tijd om het eens met eigen ogen te bekijken. En geloof me, dat is eigenlijk veel leuker. Maar het arme kind heeft daar over twintig jaar natuurlijk helemaal niets aan, zo roept een beschuldigend stemmetje in mijn hoofd. Ik denk aan mijn eigen fotoboeken waarvan mijn moeder al zolang ik op mezelf woon roept dat ik ze eens mee moet nemen. En elke keer doe ik alsof ik ze vergeten ben, omdat ik eigenlijk niet weet wat ik er precies mee moet. Ik kijk naar onze jongste spruit. Nu maar hopen dat ze er over twintig jaar net zo over denkt en net als ik gewoon lekker haar mentale kiekjes koestert.