Spotgoedkope boodschappen
Ik heb mijn boodschappenmandje helemaal volgeladen. Drie potten pindakaas. Twee potten mayonaise. Een grote pot pastasaus. Twee pizza's. Een pakje pannenkoeken. Een verzameling kleine toetjes. Een bakje ijs. En een enorme druiventros. Ik leg alle boodschappen bij de kassa neer en denk aan mijn huishoudboekje. Wat moet dat allemaal wel niet gaan kosten? De caissière tikt driftig op haar kassa, terwijl haar scanner overuren maakt. "Hoeveel is het?" vraag ik aarzelend. Ze tikt nog even verder en kijkt me dan glimlachend aan. "Twee euro alstublieft!"
Verbijsterd kijk ik naar die enorme stapel boodschappen. "Wilt u pinnen, mevrouw?" De caissière kijkt me vragend aan. "Euhm... nee, dat zit er nog wel in," mompel ik, terwijl ik in mijn zakken naar twee euro spit. Ik overhandig haar twee euromunten en begin mijn boodschappen in te pakken. "Tot ziens!" roep ik en ik wil de winkel uitlopen. "Mevrouw!" gilt de caissière. "Uw bonnetje!" Ik neem het aan en neem me voor dat eens goed te bestuderen.
"Ik heb nu toch een goeie supermarkt gevonden," zeg ik tegen mijn man als ik met mijn volle boodschappentas de keuken inloop. "Het is er spotgoedkoop en het personeel is toch vriendelijk!" Zijn interesse is gewekt. Die van u ook? Dan zal ik het best bewaarde geheim van Ouddorp maar uit de doeken doen. U vindt de supermarkt in kwestie in de hoek van onze woonkamer, naast het dressoir en onze lieve peuter is algemeen-directeur. De boodschappen zijn spotgoedkoop en nep-geld wordt geaccepteerd.
Nu hoor ik u als nuchtere Hollander denken: er moet een addertje onder het gras zitten. Klopt. Een heel kleintje. De openingstijden zijn wat wisselvallig. De supermarkt gaat alleen open als de algemeen-directeur zin heeft en is - heel frappant - altijd dicht als de peuterspeelzaal open is. Daarnaast verkoopt de directeur dingen die ze zelf heel lekker vindt liever niet. Maar verder? Een topzaak!