Hand in hand
Met een badmuts op trekt de krasse dame kaarsrechte banen door het Haringvliet. Ze blijft keurig binnen het gebied dat is afgebakend met een witte lijn met knalgele ballen. Ze is alleen in het water, op het strandje hangt een groepje pubers lui achterover in het zand. Een oudere man bekijkt het tafereel zittend op zijn scootmobiel.
Het water kabbelt rustig, in de verte is het Tiengemeten goed zichtbaar. Het is voor mij nog lastig voor te stellen dat dit gebied in 2018 weer een soort zeearm wordt. Toch is dat zo, want over twee jaar worden de Haringvlietsluizen op een kier gezet. Ter hoogte van Middelharnis komt de scheiding tussen het zoute zeewater en het zoete rivierwater. In een ambtelijk stuk las ik dat er door de kier gedempt getij ontstaat. Een term waarbij ik moet denken aan een dompteur die met een knallende zweep het getij in bedwang houdt. De werkelijkheid is waarschijnlijk minder spannend.
De dame zwemt richting de kant. De man uit de scootmobiel komt overeind en loopt naar het water. Tot zijn knieën waadt hij door het zoete water. De vrouw komt naar hem toe gezwommen, hand in hand lopen ze voorzichtig naar de kant. Er gaat veel veranderen in het Haringvliet, maar ik hoop dat het stel nog jarenlang iedere zomer hand in hand het water uitloopt.