Te voet naar Santiago
Esther Kranendonk uit Dirksland is afgelopen mei/juni met haar jongste zus Bertine en goede vriendin Bep van Léon in Spanje naar Santiago de Compostella gelopen. Daarna door naar het kustplaatsje Finisterre en nog een eindje naar Muchsia. In totaal 440 kilometer in drieënhalve week. Dit is haar verslag van de pelgrimstocht.
"Te voet naar Santiago" is de titel van het boekje dat meeging en waarvan de helft werd uitgescheurd vanwege het gewicht. Het ging namelijk mee in de rugzak die meegesjouwd werd op de camino (de weg) naar Santiago de Compostella in Spanje. Ieder grammetje telt, voor mij werd het toch nog 8 kilo, inclusief eten en drinken voor die dag. Wij hebben er voor gekozen om niets te bespreken, behalve de vliegreis naar Madrid en terug vanaf Santiago de Compostella. We begonnen met lopen om een uur of acht nadat we ontbeten hadden en we de route ongeveer bepaald hadden met het aantal kilometers dat we wilden lopen op die dag (20 tot 25 km.)
Via het lidmaatschap van het Genootschap van Santiago de Compostella in Utrecht hadden we ons stempelboekje (de pelgrimspas) gekregen. Met de stempels in je boekje kan je in Santiago je oorkonde afhalen. Blij als een kind en trots als een pauw. Bij de inschrijving wordt je gevraagd waarom je de camino gaat lopen, je kan aanvinken "religieus, spiritueel, sportief, cultureel of persoonlijk". Ik had alles aangevinkt behalve persoonlijk, maar geloof me, het is persoonlijk. Je kan zoveel nadenken tot je helemaal leeg bent in je hoofd en niets er meer toe doet, alleen het mooie moment.
Half mei zijn we vertrokken naar Madrid, met het vliegtuig. Vervolgens de trein naar Léon, waar onze wandeltocht begon. Met nadruk op "onze" want ieder loopt zijn of haar eigen camino: een echtpaar met een zeer verschillend looptempo liep de route per dag ieder voor zich. Hij bleef dan op de volgende stopplaats op haar wachten. Sommigen lopen van hostel naar hostel, heel luxe zonder bagage, die ze vooruit laten sturen. Anderen lieten hun rugzak op sommige zware trajecten vervoeren. Dat hebben wij één keer gedaan toen het heet was en we een steile berg moesten beklimmen. Wii hebben een traject gelopen waar bijna alle Europese pelgrimstochten samenvallen in het laatste stuk. Wij vonden onszelf erg stoer toen we net begonnen waren, maar soms ontmoette je een pelgrim die bijvoorbeeld in St. Jean -Pied-de-Port in Frankrijk, net voor de Pyreneeën, was begonnen. Zij konden wel eens de opmerking maken "We zijn er bijna!" We kwamen een oudere man tegen die 3000 km te voet had afgelegd…
Respect voor de mensen die het doen, jong, oud, mager, dik, veel te dik, strompelend met blaren of een kwaal. Massimo, nota bene een Italiaan die in Middelharnis werkt, heeft met een ontstoken scheenbeen de camino uitgelopen. Hij heeft het toch volgehouden, terwijl zijn broer er veel eerder aankwam.
Dus je denkt dat jij de camino loopt, maar… de camino loopt jou. Krijg je een blessure dan moet je stoppen of langzamer, ga je een uur later weg, dan kom je op andere plaatsen terecht en ontmoet je andere mensen. En alles is goed, laat het maar komen zoals het komt.
De landschappen op zo'n grote wandeling zijn zeer afwisselend, van heidevelden, brem zo hoog als een boom, bossen, vlaktes, heuvels tot een enkele fikse berg . Door veel dorpen loopt het pelgrimspad al vanaf de Middeleeuwen. De bewoners zijn daar helemaal op ingesteld en roepen "Buen camino", goede wandeling.
We gaven mensen die we regelmatig tegenkwamen bijnamen (tegenkwamen is niet het goede woord want je gaat allemaal dezelfde kant uit). De bijnamen waren zeer mild en vriendelijk bijvoorbeeld "de lange man met het witte haar". Verder hadden we ook "de mooie man" (we waren tenslotte met drie vrouwen). Je maakt met heel veel mensen een oppervlakkig praatje zonder de namen te kennen, meestal gaat het over de camino, waar ze zijn gestart, hoelang lopen ze al en hoe het gaat met de benen en voeten. Erg goed voor je Engels, want dat is absoluut de meest gebruikte taal. Toen we terug waren in Nederland hadden we alle drie heimwee naar de routine van de camino.
Als het mag lukken gaan we volgend jaar weer! Je weet niet wat je leven je brengt, laat maar komen zoals het komt….