"Beschuit met muisjes"
Sommige bevallingen raken me meer dan anders en sommige gezinnen sluit ik wat dieper in mijn hart. Haitham en Rania zijn gevlucht vanuit Syrië en komen bij ons in de praktijk terwijl Rania al wat verder in haar zwangerschap is. Ze zijn gevlucht omdat het niet meer veilig was thuis en hebben alles achter moeten laten; huis, werk, familie en vrienden. Van sommige familieleden weten ze niet eens of ze nog leven of waar ze verblijven. Maar ik zie een liefdevol, hartelijk, open en dankbaar koppel met drie prachtige kinderen. Allemaal doen ze moeite om de Nederlandse taal te leren en proberen ze zich aan te passen aan onze gebruiken. De enige keer dat ik angst zie is als ik vraag aan Rania of ze tegen de bevalling opziet. Ze geeft toe dat ze het eng vind omdat het vast anders zal gaan dan in Syrië. Ik kan niet anders dan dit bevestigen maar beloof bij haar te blijven en zoveel mogelijk te helpen.
En dan is het zover, ze heeft weeën. Ik haal ze op om naar het ziekenhuis te gaan en probeer haar zo goed mogelijk te helpen en gerust te stellen. Het gaat gelukkig heel snel maar ze vindt het toch moeilijk. Haar man is er voor het eerst bij en hij steunt haar zo goed hij kan. En dan wordt er een prachtig kereltje geboren met een flinke bos zwart haar en is er opluchting en blijheid. In de dagen daarna ga ik langs en bespreken we de bevalling en hoe het nu gaat. We lachen veel omdat we elkaar soms niet begrijpen en omdat we de verschillen zien tussen onze culturen. Maar de liefde voor een kind is universeel! Haitham geeft me beschuit met muisjes, uitspreken is nog lastig maar deze Nederlandse traditie zit er al in. En ik krijg een vers gebakken Syrisch brood mee naar huis om aan mijn kinderen te laten proeven.