Babyblues
Tijdens de zwangerschap leef je toe naar het moment dat je je kindje eindelijk in de armen kan sluiten. Je bereid je zo goed mogelijk voor, bedenkt een mooie naam en maakt keuzes over waar en hoe je wilt bevallen. Wat het echt met je doet, besef je meestal pas na de geboorte.
De achtbaan van emoties in de eerste week na de bevalling doet menig kraamvrouw om de kleinste dingen in tranen uitbarsten en ook vaders voelen ineens een enorme verantwoordelijkheid als ze 's nachts met een huilende baby in hun armen staan. Kortom de eerste week is heftig! Gelukkig biedt de kraamverzorgster ondersteuning bij het verzorgen van de baby en het gezin. Als wij op de vierde dag thuis langskomen, is er soms maar één woord nodig om te begrijpen wat er speelt: 'babyblues'. De kraamvrouw is in tranen, haar lijf doet pijn, de vermoeidheid slaat toe en hormonen gieren als een wervelwind door het lijf. Wij bieden dan graag een luisterend oor, maar ook een relativerende lach. Gelukkig duurt de babyblues maar een paar dagen en kun je daarna de zorg voor je kindje zelf weer overnemen.
Voor sommige moeders, maar ook vaders, is het helaas niet vanzelfsprekend dat ze volop kunnen genieten. Ze voelen zich niet gelukkig in de nieuwe situatie. Hormonen kunnen angsten, onzekerheden of gewoon een rotgevoel veroorzaken. Je gaat steeds meer tegen dingen opzien, hebt geen zin om iets te ondernemen of voelt je depressief. Veel vrouwen hebben hier in het eerste jaar na de bevalling last van, maar helaas rust er een taboe op. Postnatale depressie of neerslachtigheid heeft aandacht nodig. Ga niet door met het idee dat het vanzelf weer over gaat, maar trek aan de bel bij je huisarts of bij ons. Voel je niet schuldig omdat je alles hebt om gelukkig te zijn, maar dat niet bent. Met hulp kom je er echt wel weer bovenop.