Er gaat een wereld open!
'Hij krabt in zijn nek, dus de hond heeft last van zijn halsband. Hij draait zijn kop weg, dus hij vindt het saai.' Zomaar twee uitspraken die ik weleens hoor. We slaan hiermee echter de plank mis. Honden gebruiken lichaamstaal om met elkaar en met ons te communiceren. Ze gaan ervan uit dat wij die lichaamstaal begrijpen. Helaas is dat vaak niet zo. En als wij de, subtiele, lichaamstaal van honden niet (goed) verstaan, dan kan dat grote problemen geven.
Als je recht op een hond afloopt en hem gaat aaien, kan de hond gapen en zijn kop opzij draaien. Hiermee zegt ie: 'ik vind het niet fijn dat je recht op me af komt en aan me gaat zitten.' Ga je toch door en negeer je zijn signalen, tja, dan rest hem niets anders dan grommen en wellicht zelfs bijten. Het gapen en opzij draaien van de kop zijn kalmerende signalen. Voor honden is het onbeleefd om recht op elkaar af te lopen. Veel honden leren om de, in hun ogen asociale, benaderingen van mensen te ondergaan. Maar ze geven zeker wel subtiele signalen af waaraan je kunt zien dat ze zich niet op hun gemak voelen. Dat zijn bijvoorbeeld: snuffelen, langzaam gaan lopen, in een bochtje lopen, gapen, bevriezen en plassen.
Vorige week zag ik twee honden die kennis maakten met elkaar. Hond A, zelfverzekerd en hond B, wat onzeker. Toen ze elkaar op een afstandje zagen, bleef hond A stokstijf staan. Hond B ging vervolgens op de grond snuffelen en langzamer lopen, in een bochtje om hond A heen. Als antwoord ging hond A ook snuffelen. Honden voeren dagelijks dit soort gesprekken met elkaar en gebruiken in het contact met ons dezelfde lichaamstaal. Ga de uitdaging aan en bekijk de wereld door de ogen van je hond, probeer zo'n 'conversatie' eens te volgen. Je kunt hele gesprekken voeren met je hond zonder maar één woord te gebruiken. Geweldig toch, er gaat een wereld voor je open!