Twinkelende ogen
Naast het begeleiden van thuisbevallingen zijn we ook regelmatig te vinden in het ziekenhuis voor een poliklinische bevalling. Deze bevallingen worden door ons begeleid met assistentie van een verpleegkundige. We maken daarbij gebruik van de kraamsuites en proberen de rust en ontspanning te zoeken die we bij een thuisbevalling ook nastreven.
Daphne is zwanger van haar tweede kindje en heeft aangegeven dat ze graag poliklinisch wil bevallen. Daphne belt mij op als ze ongeveer een uur weeën heeft. Als ik aankom is het bijna niet te zien dat Daphne weeën heeft, ze blijft lachen en praten. Toch blijkt dat ze al vijf centimeter ontsluiting heeft. Om te zorgen dat we niet ineens met heftige weeën nog in de auto moeten stappen besluiten we toch rustig richting het ziekenhuis te vertrekken. In het ziekenhuis worden we bijgestaan door een verpleegkundige en onze verloskundige in opleiding, het is de eerste keer dat ze bij een bevalling is. Daphne gaat in bad en de weeën nemen duidelijk toe, al kan Daphne het nog prima aan. Naarmate de uren verstrijken zie je dat het steeds lastiger wordt om de weeën op te vangen. Op bed kan ze niet de juiste houding vinden, dus besluiten we dat ze alvast op de baarkruk gaat zitten. Niet veel later krijgt ze persdrang. De partner van Daphne ondersteunt haar aan de achterkant, ik zit op de grond, achter me staat mijn verloskundige in opleiding en de verpleegkundige staat naast me ter assistentie. Met z'n allen wachten we tot Daphne haar mooie zoontje op de wereld zet, ik ondersteun hem op zijn weg naar buiten en geef hem aan Daphne. Na de eerste bewonderende blikken neemt ze haar zoontje mee in bed om bij te komen.
Ik trek me even terug op de gang om deze mooie bevalling te bespreken met de verloskundige in opleiding. Ze vond het een bijzondere en onwerkelijke ervaring, ….zie ik daar een twinkeling in haar ogen?