'Superdominant, echt!'
'Hij is superlief, echt hoor, maar zodra je in de buurt van zijn voerbak komt dan verandert 'ie in een monster. Hij is superdominant!' Regelmatig krijg ik deze opmerking te horen. De redenatie is dat de hond dominant is omdat hij gromt of uitvalt bij de voerbak. Of omdat hij uitvalt op straat, aan de lijn trekt of op een hoge plaats wil liggen. Voor al deze voorbeelden (er zijn er nog veel meer) is altijd een andere verklaring, die niets met dominantie te maken heeft.
Neem het voerbakverhaal: voor veel honden is voer erg belangrijk. Veel honden hebben broertjes en zusjes en dus is er vanaf dag één al 'strijd' om het eten. Elke pup wil de beste tepel en later krijgen de broers en zussen vaak eten uit één grote schaal. Van jongs af aan leert een hond dus dat er een groot risico bestaat dat iemand anders aast op zijn eten. Sommige honden hebben dat gevoel heel sterk en grommen bij de voerbak zonder dat je de bak probeert weg te halen. Een eigenaar reageert daarop, als hij slim is, door zijn hand weg te halen. De hond leert hierdoor dat grommen werkt, want als hij gromt verdwijnt de bedreiging dat z'n eten wordt weggekaapt.
Eigenaren denken vaak dat ze de hond het beste kunnen leren dat iemand bij de bak mag komen door de bak steeds weg te halen. De hond wordt hierdoor bevestigd in het feit dat hij inderdaad bang moet zijn dat iemand zijn voer afpakt. Gevolg? De hond gaat dit proberen te voorkomen door te grommen. Dominant willen zijn heeft hier dus totaal niets mee te maken. 'Ik ben zelf superonderdanig' schreef een vriendin me laatst, 'maar als ze mijn bord spaghetti weg halen dan kennen ze me niet meer terug.' En zo is het ook met honden. Er zijn manier om je hond te leren hiermee om te gaan. Maar die zijn niet gebaseerd op handen die nemen. Nee, handen moeten geven, niet nemen......