Trots!
Tijdens de zwangerschap van Linda blikken we terug op de vorige bevalling. Ze is in verwachting van haar vierde kindje. Bij haar laatste kindje was ik als verloskundige aanwezig, het was een bijzonder snelle bevalling. Als je vertelt dat je in zeer korte tijd bevallen bent, krijg je vaak de reactie dat het fijn is dat het zo snel gaat. Maar mijn ervaring is inmiddels wel anders en daar hebben Linda en ik het over. Want stel dat het ergens anders gebeurt of dat de verloskundige er niet op tijd is? Kan het nog sneller gaan dan de vorige keer? Allemaal vragen waar we bij stil staan, zodat Linda er vertrouwen in krijgt dat het goed komt.
Het is zover… de telefoon gaat en Peter zegt dat de bevalling is begonnen. Ik laat al mijn werkzaamheden vallen en sta binnen 8 minuten naast Linda. Eén blik op Linda zegt mij genoeg; ze staat naast het bed, er is geen echt contact meer mogelijk en de weeën komen direct achter elkaar…. dit duurt niet lang meer. Ik pak mijn hoognodige spullen en zet de baarkruk onder Linda. Ik vertel ondertussen rustig wat ik aan het doen ben en probeer haar gerust te stellen. Dit is eigenlijk niet nodig… Linda zit in haar bevalmodus en doet wat haar lichaam zegt dat ze moet doen. Terwijl ze staat breek ik haar vliezen en zeg dat ze mag gaan zitten. Peter zit achter de baarkruk om haar te ondersteunen. Ik maak oogcontact met Linda en zeg dat ze mag luisteren naar haar oerdrang. Op een beheerste manier, maar met veel kracht, zet Linda haar mooie zoon op de wereld.
Ze komt uit haar bevalroes en kijkt me aan, we glimlachen naar elkaar en ik ben trots. Trots op Linda, trots op het vrouwenlijf en toch ook wel erg trots op mijn geweldige beroep.