Hij weet wel dat het niet mag!
'Nee' of 'foei'! Dat krijft de pup vanaf dag één in huis te horen. Wat het betekent weet de hond niet, maar het zal wel leuk zijn. Het wordt te pas en te onpas geroepen als de pup met iets bezig is. Na 'nee' volgt een hele hoop aandacht. Omdat de pup de betekenis niet kent en meestal niet stopt met dat wat hij aan het doen is, wordt het 'nee' herhaald, en nog eens, en nog eens... Klonk de eerste 'nee' nog als een vriendelijk 'goedemorgen', de vierde 'nee' klinkt vaak alsof het baasje denkt dat de hond zijn gehoor heeft verloren. Erger nog, vaak wordt de zoveelste 'nee' gevolgd door de hond bij zijn nekvel te pakken en op zijn rug gooien. Want, zo redeneert men: 'hij weet wel dat het niet mag'.
'Als ik thuis kom en hij heeft stiekem op de bank gelegen, dan kijkt 'ie me altijd heel schuldbewust aan, dus weet hij dat hij fout is'. Het heeft allemaal niets te maken met het wel of niet begrijpen van het woordje 'nee' of 'foei'! De hond weet simpelweg dat hij op de bank en baas in de kamer geen goede combinatie is. Hond op de bank en baas uit zicht is dat juist wel! Hij heeft daar namelijk net van liggen genieten... Van de keer daarvoor weet hij nog dat er veel gedoe was toen de baas thuis kwam en hij had geen idee waarom. Om dat deze keer voor te zijn, laat hij kalmerende signalen zien, in de hoop dat zijn baasje dit ziet en begrijpt.
Helaas worden deze signalen vaak opgevat als schuldbekentenis van de hond, jammer en onnodig. Een zoektocht op internet naar lichaamstaal van honden levert veel bruikbare informatie op. Dan leer je dat de 'schuldbekentenis' van je hond niks te maken heeft met zich schuldig voelen. Dan zeg je nooit meer 'hij weet wel dat het niet mag'. Echt niet? Nee!