Van wie heeft ze dat?
Nu ons peutertje steeds meer kletst en doet, denken we steeds vaker een glimp van haar persoonlijkheid te zien. Gisteren bijvoorbeeld nog toen ze stond te stampvoeten, omdat ze haar bord leeg moest eten. "Ze is driftig," zei mijn man. "Dat heeft ze van jou."
En toen ze eerder deze week een prachtige blokkentoren had gebouwd, hoorde ik haar tegen zichzelf zeggen. "Wauw, wat knap, zeg. Goed gedaan!" "Het is een narcistje," zei ik die avond tegen mijn man. Waarna we ruzieden over van wie ze dat dan had. Twee weken geleden danste onze peuter met een gekke gezichtsuitdrukking en expres houterige bewegingen door de kamer. Mijn man lag in een deuk. "Ze is zo grappig!" gierde hij. "Dat heeft ze van mij," zei ik. Hij moest er hard om lachen, wat ik als een bevestiging zag.
En drie weken geleden begon onze peuter plots te pas en te onpas haar kleding uit te trekken. "Het is vast een nudist," zei mijn man, terwijl hij wat wit wegtrok, omdat hij zichzelf al lange, zwoele zomers op een nudistencamping zag zitten. Van wie ze dat dan hebben zou, wisten we ook niet goed.
Met moeite kon ik ons peutertje eergisteren bij de peuterclub wegtrekken. Ze had haar peuter-collega's nog zoveel te vertellen. "Ze is supersociaal," zei mijn man. "En dat heeft ze van mij." Ik moest hem gelijk geven. En twee weken geleden betrapte ik haar terwijl ze haar knuffel toetakelde. "Je doet Elmo pijn!" riep ik verbolgen. Waarop ze hard moest lachen en het arme knuffelbeest nog eens hard op de grond gooide. "Misschien heeft ze wel psychopathische trekjes," fluisterde ik mijn man toe. Hij kon zich niet in mijn bezorgde ik verplaatsen, wat me doet vermoeden dat ze dat dan van hem heeft.
Gisterenavond bogen we ons over het ledikantje waarin onze driftige, narcistische, grappige peuter met wellicht nudistische en psychopathische trekjes lag te slapen. "Ze is zo lief," verzucht mijn man. Ik kon dat alleen maar beamen. "En dat heeft ze van mij."
CAROLINE KRAAIJVANGER