Jacolien Mijs vertelt over haar ervaringen in Oekraïne
DEN BOMMEL - Afgelopen voorjaar hield Jacolien Mijs uit Zuidzijde bij Den Bommel een inzamelactie van babyspulletjes voor de ziekenhuizen in Zuidwest Oekraïne. Heel veel mensen gaven gehoor aan haar oproep om babyspulletjes in te leveren voor dit arme deel van Europa. In april kon zij een volle wagen afleveren voor transport. In oktober toog Jacolien, als vrijwilligster voor de stichting Children's Relief, zelf naar Oekraïne en zag daar met eigen ogen, dat de spulletjes op de juiste plek waren terechtgekomen. Twee weken lang hielp ze mee op de kinderafdeling in het ziekenhuis van Vinogradiv en ze ondervond, dat hulp nog steeds heel hard nodig is.
Door Mirjam Terhoeve
Begin oktober ging Jacolien op reis, samen met nog drie andere vrijwilligsters van de stichting Children's Relief. Deze stichting ondersteunt kinderen die in Oost-Europa opgroeien in achterstandssituaties. De projecten van Children's Relief richten zich op goede scholing, opvoeding, zorg en aandacht. De drijfveer van de Stichting is het geloof in Jezus Christus.
"Het onderlinge contact was meteen heel erg goed", vertelt Jacolien. "Dat was erg fijn. We konden in Vinogradiv logeren bij mensen, die de benedenverdieping van hun huis voor ons beschikbaar hadden gesteld. Een kwartiertje lopen van het ziekenhuis. Die mensen hebben ons heel gastvrij ontvangen. Bij ons vrijwilligerswerk werden we begeleid door twee vrijwilligster van de stichting, die daar een heel jaar verblijven. Zij werken zelf in het ziekenhuis van Beregowo. Natuurlijk weet je van te voren, dat de situatie niet zo best is daar, maar het was toch heel erg schrijnend om te zien onder welke omstandigheden baby's en kleine kinderen in het ziekenhuis verblijven. Het was alsof je jaren terug ging in de tijd".
Slechte hygiëne
"De hygiënische toestand in het ziekenhuis was zeer slecht", gaat Jacolien verder. "Ik heb zelfs een kakkerlak zien lopen in het bedje van een kindje. De lakentjes en de kleren van de kinderen zijn vies door de uitgespuugde melk, maar worden niet vaak verschoond. Dat zorgt bovendien voor een zure geur, die over de hele afdeling hangt. De muren zijn grauw en de ouders komen niet of nauwelijks op bezoek. De meeste kinderen liggen er niet eens vanwege een ziekte, maar meer vanwege een slechte thuissituatie. Het ziekenhuis fungeert dus min of meer ook als kindertehuis. Er liggen zelfs kinderen zonder naam. Ook op mijn afdeling lag een jongetje zonder naam. Dat vond ik zo sneu, dus heb ik hem zelf maar een mooie Oekraïense naam gegeven".
Zwetend in bed
Over de inzet van de verpleegsters is Jacolien ook niet helemaal te spreken. "Ze kijken amper naar de kinderen om en al helemaal niet naar de zigeunerkindjes. Ze liggen de hele dag in hun bedje. Wanneer het tijd is voor de fles, wordt deze gewoon bij een kindje in het bed gelegd. Allemaal met even grote spenen, ongeacht leeftijd. Als de fles niet binnen een bepaalde tijd leeg is, wordt hij weer weggehaald. De kinderen krijgen ook geen kans om een boertje te laten. Om verkoudheden te voorkomen, is het op de afdeling erg warm, waardoor veel kinderen liggen te zweten in hun bedje. En om dezelfde reden mogen ze ook niet in bad worden gedaan. En als ze al een keer naar buiten of een andere afdeling moeten, bijvoorbeeld vanwege een onderzoek, dan worden ze heel erg dik ingepakt. Ik begreep dat niet helemaal, want het was tussen de 15 en 20 graden buiten. Wij mochten overigens alleen zorgen voor de kinderen vanaf drie maanden. De allerkleinsten werden verzorgd door het personeel zelf".
Liefde en aandacht
"Wat de kinderen vooral tekort komen, is liefde en aandacht", weet Jacolien inmiddels. "En dat is precies waar wij ons als vrijwilligsters voor hebben ingezet. Gewoon lekker knuffelen met zo'n kindje of spelletjes doen en een liedje zingen. Dat wordt nooit met ze gedaan. Ik had nog een extra koffer mee kunnen nemen met spulletjes en speelgoed en dat kon ik daar meteen gebruiken. In het begin waren de kinderen nog een beetje argwanend, maar het ijs was snel gebroken. Ze genoten echt van de aandacht. Ik hoop dan ook dat ik een voorbeeld heb kunnen zijn voor de verpleegsters en dat de kinderen mogen weten dat ook zij waardevol en geliefd zijn".
"Twee weken was dus eigenlijk veel te kort", vindt Jacolien. "Er is nog zoveel te doen. De vrijwilligsters die er nu nog zijn voor Children's Relief, staan er nu met zijn tweetjes voor. Pas rond de kerst of in het voorjaar komen er weer nieuwe vrijwilligsters. Tenminste, als er genoeg aanmeldingen zijn. Ik hoop dan ook van harte dat er onder de lezers van mijn verhaal mensen zullen zijn die zich als vrijwilliger willen aanmelden voor dit mooie project. Het zijn slechts twee weekjes, maar o zo waardevol voor de kinderen daar".
Steun blijft nodig
Jacolien is erg blij dat ze zelf in ieder geval wat voor deze kinderen heeft kunnen doen. "Natuurlijk vraag je je af hoe het ze zal vergaan in de toekomst. Ik heb geen idee. Het enige wat we kunnen doen, is dit deel van Oekraïne blijven steunen. Vanwege de burgeroorlog is alles heel erg duur geworden, waardoor veel mensen nauwelijks rond kunnen komen. Ik hoop dan ook, dat iedereen spullen blijft aanbieden voor de inzamelingen voor Oost-Europa. De depots, waar de goederen worden gebracht, zijn in een mum van tijd weer leeg, zo hoog is de nood daar. Of ik zelf nog eens terugga, weet ik nog niet. Er zijn nog heel veel andere mooie projecten waar ik me voor in wil zetten, maar uitsluiten doe ik het absoluut niet".
Aanmelden
Wie zich wil aanmelden als vrijwilliger voor Children's Relief of meer informatie zoekt, kan kijken op www.childrensrelief.nl.
