Met stomheid geslagen
Opinieonderzoek: mensen naar een mening vragen die ze niet hebben.
Wim Kan
We zijn zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft.
Friedrich Nietzsche
Een druilerig regentje overdekt het sluimerende Wageningen. Het is nog vroeg in de morgen en slechts enkele fietsers kiezen reeds hun weg onder een koepel van dreigend grijs. Zelfs door de bomen grimt het grijs. Ze zijn kaal, het blad is verdord, ligt te vergaan op het glimmend wegdek. Is het echt nog maar zo kort geleden dat ik wandelde in een eindeloze hoeveelheid aan kleurentinten die als een megatapijt over de Nederlandse bodem lag uitgespreid? Alles breekt af, alles vergaat, alles wordt kaal en grijs. De oogst wordt binnengehaald en wat overblijft is lege, omgewoelde aarde met hier en daar een indicatie van wat er ooit voor moois gestaan heeft. Stiekem wacht ik met verlangen naar een wollige, witte sneeuwdeken die de dooie boel weer een beetje opfleurt.
08:18 uur. Wordt weer tijd om op te stappen, de stoute schoenen aan te trekken en mijn warme, gesloten kamer te verwisselen voor de hectische wereld erbuiten. Een stap over de drempel brengt me in sferen waarin wordt geschreeuwd om gehoord te worden, waarin iedereen een onzichtbare drang lijkt te hebben overal iets van te weten, om vervolgens overal iets 'nuttigs' over te kunnen zeggen, waarin wordt verwacht dat je overal iets op te zeggen hebt.
Beter een vlucht in de natuur, een blokje om voor een straatinterview dan 'mijn mening' te verkondigen over iets waar ik helemaal geen mening over heb. Op elke vraag, op elk voorval, op elke wereldgebeurtenis hebben we binnen de kortste keren een weerwoord. Misschien uit angst voor de stilte, voor de spanning, om eens echt ergens goed over na te denken, bij stil te staan. Je mening mag gehoord worden, maar een ongegronde, ondoordachte mening is gewoon volkomen nutteloos.