Het is kiezen of delen...
Voor deze column moest ik wel even een tandje bijzetten. Gelukkig had ik nog een gaatje in mijn agenda. Nou ben ik wel niet op mijn mondje gevallen, maar zo'n column is toch een hele mond vol. Laat ik het voorzichtig verwoorden: de tandarts en ik hebben een 'oog om oog, tand om tand'-verhouding. Ik glimlach dan ook als een boer met kiespijn als ik een tandartsbezoek voor de kiezen krijg. Tenslotte heb ik wel haar op mijn tanden, maar de tandarts kan ik toch wel missen als kiespijn. Ja ja, je hoort het goed, ik neem geen blad voor de mond! Met klapperende kiezen vertrek ik naar onze tandartspraktijk. Als ik eenmaal in de stoel zit, zijn er twee keuzes: m'n kaken op elkaar houden of mezelf met hand en tand verzetten. Meestal kies ik voor het laatste en ik ben dan ook tot de tanden toe bewapend als ze me achterover laten zakken. Maar ja, een tandartsbezoek is kiezen of delen. En als je eenmaal zit, wordt je stevig aan de tand gevoeld. Met het schaamrood op de kaken, moet ik bekennen dat ik heel soms wel eens vergeet om mijn tanden te poetsen. Onmiddellijk word ik de mond gesnoerd, of wordt me de vinger op de mond gelegd. Dus hoe ik het ook wend of keer, ik kom altijd met een mond vol tanden te staan. Want tenslotte worden ook mijn tanden aangetast door de tand des tijds. Dus helaas, je hebt de tandarts wel nodig natuurlijk. Maar toch is een tandarts die een kroon op zijn werk zet, nooit grappig!