Veto over de kikkererwten
Toen onze oudste dochter vier maanden oud was, moesten er hapjes komen. Gewapend met een kookboek met de toepasselijke naam 'Opperdepop' toog ik naar de keuken om daar eens de lekkerste maaltijden te gaan bereiden. We begonnen met gepureerde wortel. Daarna gepureerde bloemkool. Gepureerde appels en peren. Gepureerde pompoen. Courgette en rijstebloem. Maar naarmate ze ouder werd, werd het spannender. Sperziebonenhapjes met tartaar. Kipkerrie met appel.
Elke vrijdagmiddag kookte ik tot het zweet op mijn voorhoofd stond en gingen tien tot twaalf bakjes de diepvries in: ruim genoeg voor een hele week. Op een dag viel mijn oog op een recept met kikkererwten. Het leek me wel wat, ook al stonden ze hier thuis nooit op het menu. Na me eerst suf gezocht te hebben in de supermarkt, kwam ik thuis met een enorme zak gedroogde erwten, die eerst anderhalf uur koken moesten voor er überhaupt wat mee te beginnen was. Daarna moest er bloemkool en kokos bij. Het rook heerlijk. Omdat het zo'n gedoe was, maakte ik direct maar vijftien porties. Voldaan liet ik me aan het eind van de middag op de bank vallen. Ik kon niet wachten om te aanschouwen hoe erg ons dochtertje deze nieuwe culinaire ervaring waarderen kon.
De volgende dag was het zover. Ons prinsesje at voor de allereerste keer kikkererwten. Nou ja... eten... Die term is niet helemaal correct. Ze nam een hapje, spuugde het uit en nam zich stellig voor nooit meer kikkererwten te nuttigen. Ik nam voorzichtig ook een schepje en kon haar diep in mijn hart geen ongelijk geven. De veertien bakjes stonden treurig in de diepvries, die ze helaas ook niet oneindig tegen de tand des tijds beschermen kon.
Inmiddels is ook onze jongste eraan toe: hapjes. Het kookboek ligt alweer klaar. En ik kan niet wachten om te ontdekken welk hapje zij met haar veto-recht afwijst. De kikkererwten zullen het in ieder geval niet zijn; die zijn reeds door mama van het menu geschrapt.