Blokfluitles, help!
Wat is er veel veranderd in ons gezin! Onze oudste dochter is het huis uit. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik dat zo nadrukkelijk neerzet.
Het is nog steeds erg wennen voor ons allemaal. Er is best een zware periode aan vooraf gegaan, Gerjanne heeft namelijk staatsexamens gedaan en is geslaagd voor de Havo. Nu zijn er afgelopen jaar wel meer geslaagd voor de Havo, maar de grootste stressfactor zat toch wel in dat staatsexamen. Omdat Gerjanne thuisonderwijs deed, had ze geen schoolonderzoekcijfers. Dat betekent dat ze niet alleen mee moest doen met de landelijke schriftelijke examens in mei, maar ook van alle vakken een mondeling examen af moest leggen in juli.
Mondelinge examens
In drie dagen tijd had ze negen mondelinge examens, van alle vakken en alle literatuur en moest ze vier presentaties houden. Ik kan er kort over zijn: het was zwaar, tussen de mondelinge examens door zag je heel regelmatig een scholier afdruipen, gezakt... Maar goed, nu heeft ze gelukkig haar diploma, want Gerjanne wil volgend jaar graag een Hbo-opleiding gaan volgen. Ze had dat natuurlijk dit schooljaar kunnen gaan doen, maar we vinden Gerjanne nog wel erg jong om al alleen terug naar Nederland te gaan. Vandaar dat ze nu één jaar meedraait op de internationale school in Sentani, aan de kust dus. Zo woont ze toch nog een beetje dicht bij ons, 40 minuten vliegen. De eerste weken waren zwaar voor Gerjanne, zoveel nieuwe mensen en alle vakken in het Engels. Maar ze geniet er wel van en dat is leuk om te horen.
Enig
Voor Henrike betekent het heel wat dat Gerjanne uit huis is. Ze is nu enig kind thuis en dat is even wat anders! Toch komen ook Henrike en ik langzamerhand in een goed ritme. Allereerst is er natuurlijk de school van Henrike die veel tijd vraagt. Maar de tijd die we overhouden, besteden we graag aan activiteiten met de studenten. Ik had me in Nederland al voorgenomen om vooral die dingen te gaan doen met studenten die Henrike ook leuk vindt, zodat ze gezellig meedoet en niet teveel alleen zit. En zo zijn we dus regelmatig aan het sporten, samen koken of spelletjes doen, van alles eigenlijk. Geen grootse dingen, maar al die activiteiten zorgen er wel voor dat we een goede band krijgen en dat studenten dan ook met hun vragen naar ons toekomen.
Blokfluitles
Één van de dingen waar Henrike wel zin in had was blokfluitles. Op een gegeven moment vroeg ik aan de studenten of er animo voor was. Verschillende studenten schreven hun naam op een lijst en stonden op het afgesproken moment klaar om te beginnen. 'Waar is jullie blokfluit?' vroeg ik. Ze keken me een beetje schaapachtig aan. 'Zal ik er één kopen voor jullie?' Ze keken me een beetje verlegen aan. 'Weet je wat: wie hem van mij wil kopen, koopt hem, wie liever in mijn tuin wil werken voor de blokfluit werkt vrijdagmiddag in m'n tuin.' De gezichten klaarden op, het probleem is opgelost. Ik ga op zoek in de stad naar blokfluiten. In de vierde winkel vind ik blokfluiten, felgekleurd doorzichtig plastic, 2,50 per stuk. Ik kies alle kleuren van de regenboog en het lukt me warempel ook nog om wat af te dingen.
Vals
En dan is het tijd voor de eerste les. Iedereen kijkt vol verwachting. Ik leg uit hoe we de B gaan spelen en dan klinken die 15 plastic blokfluiten heel vals door de eetzaal. De honden maken dat ze wegkomen en dat kan niemand ze kwalijk nemen. Als we ook nog een A en een G spelen en een soort van liedje, wordt iedereen pas echt enthousiast. We oefenen en oefenen, zeker voor de jongens valt het gepruts met die vingers op de gaatjes niet mee. Ik geef wat huiswerk op en dan is het weer voorbij.
Gepaste tijd
De volgende morgen word ik gewekt door het gefluit van een student, om iets van half 6 's morgens. En heel de week kan ik precies horen wanneer er geoefend wordt en of het al een beetje lukt. Ik besluit om het de eerstvolgende blokfluitles eerst te hebben over een gepaste tijd om te fluiten. De tweede les is de groep groter geworden. We oefenen weer veel. Het is handig dat Henrike er ook bij zit, ze kan me stilletjes wijzen op het feit dat een paar jongens hun blokfluit ondersteboven houden. De niveaus lijken flink uiteen te lopen en ik begin me al af te vragen hoe dat de volgende keer moet.
De derde les zitten we in het donker te fluiten, de stroom is uit. Daar zijn we wel aan gewend, met een paar zaklampjes lukt het aardig. De groep is een stuk kleiner, waarschijnlijk dachten er een paar dat het in het donker niet door zou gaan en hebben er ook een paar de conclusie getrokken dat het iets boven hun pet ging. Degenen die er wel zijn oefenen dat het een lieve lust is en Henrike en ik genieten ervan. Nu maar hopen dat deze groep het volhoudt. Ik beloof ze dat ze met Kerst een tweestemmig lied kunnen spelen als ze volhouden!
< in kader >
Familie Van Driel is uitgezonden door stichting HOP. (Bankreknr. NL33 RABO 0128 1332 60) t.n.v. St. Help Onderwijs Papua) Volg HOP op www.helponderwijspapua.nl.
