Lekker baby zijn
Natuurlijk gaan heel veel dingen met een tweede kindje net zo als met het eerste. Maar er zijn altijd wel dingetjes die radicaal anders gaan. Zo doen wij alles ietsje langzamer. Of beter gezegd: veel langzamer. Onze oudste was krap vier maanden toen ik de kinderwagenbak de zolder op slingerde en haar in een kinderwagenstoeltje hees. Met de jongste ben ik dat echt niet van plan. Sterker nog: ik ben vastbesloten haar net zo lang in de kinderwagenbak te laten liggen tot haar benen en armen er aan weerszijden buiten gaan bungelen.
Onze oudste was nog maar net vier maanden toen we gretig bij het consultatiebureau vroegen of we nu 'eindelijk' eens met een hapje mochten beginnen. Nog diezelfde avond at ze - terwijl wij er gewapend met foto- en videocamera naast zaten - worteltjes. Onze jongste is de vier maanden al gepasseerd en ik heb de keukenmachine nog niet eens opgezocht.
Een maand of drie was de oudste toen we de wieg inruilden voor een ledikant waarin ze opeens weer een heel klein mensje leek. De jongste ligt nog steeds in de wieg. Gewoon, omdat dat eigenlijk nog prima past. Met de oudste begonnen we al vroeg met het oefenen van het omrollen. We gaven haar lijfje een duwtje of deden het zelf even voor. De jongste ligt onaangeroerd op haar kleedje, lekker in haar eigen tempo baby te zijn.
Al vrij snel namen we de oudste mee onder de douche of we lieten haar in het grote-mensen-bad zakken. Met de jongste zullen we dat niet zo snel doen: ik ben vastbesloten haar zo lang mogelijk in het schattige babybadje te laten zitten. Pas als ze zodanig klem komt te zitten dat we haar met z'n tweeën eruit moeten trekken, wil ik erover nadenken haar in het grote bad te laten dobberen.
Is dat langzame tempo het resultaat van luiheid? Of gemakzucht? Nee. Noem het De-Wijze-Les-Van-Het-Eerste-Kind: de tijd vliegt toch wel, dus waarom zou je hem een extra paar vleugels geven?