Ook na school blijf je leren
Na 8 jaar basisonderwijs, 5 jaar middelbaar onderwijs en 3,5 jaar gespecialiseerd beroepsonderwijs, dacht ik dat ik voorlopig toch wel klaar zou zijn met het leren. Maar niets is minder waar. Naast de gebruikelijke bijscholingen, symposia, congressen en trainingen blijven er genoeg momenten over waarbij de hersenen geprikkeld worden om nieuw verworven vaardigheden op te slaan. Neem nou dit jaar. Heel hard heb ik geroepen: 'Ik ga echt niet schilderen. Dat kan ik niet, daar ga ik echt niet aan beginnen.' Maar de weken en maanden verstreken, en nadat ik wat nieuwe termen en vaardigheden had verworven begon het tij langzaam te keren. Het begon onschuldig en klein. En het werd steeds een beetje meer. Tot ik zelf een appje stuurde: 'Die deur boven is ook afgelakt hoor.' Juist. Zo zie je maar: 'zeg nooit nooit'. Want voor je het weet doe je dingen waarvan je vast voorgenomen had het nooit te zullen doen. Ben ik nu een vakkundig schilder, die feilloos alle kozijnen en deuren in de lak zet? Nee, daar ligt mijn ambitie niet. Laat mij maar mensen helpen, die je dankbaar zijn voor dat kleine gebaar. Dat kozijn zal je nooit bedanken... En dat ene foutje blijf je altijd zien. Maar stiekem ben ik best een heel erg klein beetje trots en nu kan schilderen ook van mijn to-do-list worden geschrapt. Maar ik geef de kwast door en strijk liever met mijn pen over papier, om nog wat woorden op te schrijven.