Personal trainer van drie turven hoog
Hoe was ze toch zo snel na haar zwangerschap weer in vorm geraakt, zo vroeg de verslaggever een mij onbekende Bekende Nederlander. Nou, het was heel simpel, zo legde de onbekende BN'er voor de camera uit. Ze had een personal trainer die haar vier keer per week door de parken van Amsterdam sleurde. Petje af, dacht ik. Ik ben al blij als het me lukt om eenmaal daags onder de douche te springen, laat staan dat ik tijd heb om me vier keer per week buitenshuis af te laten beulen. Gelukkig hoeft dat laatste ook niet. Ik heb namelijk een fantastische personal trainer gevonden die me gewoon binnenshuis, tussen het uitruimen van de vaatwasser en het inruimen van de wasmachine door, in vorm houdt. Ze is drie turven hoog: onze lieve dreumes die haar grenzen op aan het zoeken is. Continu ben ik òf achter haar aan aan het rennen òf naar haar toe aan het rennen, omdat het te lang stil is op de plek waar ze op dat moment verblijft.
Motiverend is mijn personal trainer ook. Zo stonden we laatst bij zo'n enorme vogelnestschommel. "Mama op!" commandeerde mijn personal trainer. Ik schudde mijn hoofd. Ze nam me van top tot teen op en wierp vervolgens een blik op de één meter brede schommel. "Mama past niet!" concludeerde ze, om vervolgens de benen te nemen. Ik zette de achtervolging in en dacht aan de onbekende Bekende Nederlander die ongetwijfeld een hoop geld had moeten neertellen om iemand zover te krijgen dat hij rondjes met haar door Amsterdam zou rennen. Ik deed er nog een stapje bij en wist onze lieve dreumes bij de arm te grijpen. Ze schaterlachte en duwde haar blonde krullen tegen het restje van mijn zwangere buik dat de maatschappij zo verafschuwde. En opeens voelde ik me trots. Trots op mijn lieve meisjes. Trots op het buikje waarin ze gegroeid waren.
Die avond aten we patat. Met frikandellen. Het was het enige moment in de week waarop mijn personal trainer - en dus ook ik - even stil zou zitten. Ik besloot ervan te genieten.
Column Caroline Kraaijvanger