Ergernis veranderde soms in walging
Naast mijn werk en mijn studie had ik nog een tijdrovende bezigheid. Het was niet betaald. En ook al was op het vrijwillige basis, het gaf niet de voldoening die vrijwilligerswerk wel geeft. Toch gebruikte ik veel van mijn kostbare tijd om alles zo up-to-date mogelijk te houden. Profielfoto's moesten regelmatig bijgehouden worden. Uit een selectie foto's werd de beste uitgezocht. Ik moest en zou mijzelf goed presenteren. En ja hoor, de eerste 'likes' kwamen binnen en mijn dag kon niet meer stuk! Ik bekeek foto's van 'vrienden' en verbaasde mij over hun foto's. Zo kende ik ze helemaal niet. Was het een hele goede fotograaf of photoshop? Hoe dan ook, werkelijkheid en realiteit waren niet welkom. Ik begon mijn profiel te verwaarlozen. De huidige foto vond ik wel best en ik veranderde die ook niet meer. Ik ergerde mij steeds meer aan pagina's en foto's die ongewild langs kwamen. Foto's waarop zoveel mogelijk de natuurlijke vormen van het menselijk lichaam werden getoond. Ook hierbij kwam photoshop een handje helpen. Ergernis veranderde soms in walging. Al mijn normen en waarden leken er niet meer toe te doen. OK. Ik vond het leuk. Oude contacten bleven overeind. Maar het onrealistische karakter, gemengd met het ongewild zien van soms vulgaire plaatjes maakte dat ik de knoop doorhakte. Al was dat niet makkelijk. Maar nu? Het is heerlijk rustig. Ik kan zelf weer selecteren wat ik bekijk. Mijn eigen normen en waarden doen er weer toe. Dag Fake-book! Ik mis je niet!