Hoe meer je leert, hoe meer je weet. En hoe meer je weet, hoe meer je vergeet
Zo. De examens zijn voorbij. De uitslag is vandaag! Hele jaren gevuld met leerstof (=stof dat vrijkomt bij afvegen van het schoolbord) liggen achter mij. Het ene examen ging geweldig, het andere wat minder. Ik denk dat mijn wiskundeleraar uitgeteld is nadat hij mijn examen heeft gezien. Maar ja, ik snap dat ook niet dat je bij dat vak wel tafels moet kennen, maar geen stoelen. Geintje hoor, ik heb al twee jaar geen wiskunde meer. Misschien lag dat ook wel aan de leraren. Tenslotte wisten die vrij weinig, ze vroegen namelijk alles aan ons. En andere leraren zijn net baby's: als ze geen aandacht krijgen, gaan ze schreeuwen. Nee echt, ik vind dat docenten je meehelpen problemen op te lossen die je zonder hen niet had gehad. Ondanks alles zijn mijn examens toch goed gegaan, zoals ik al in mijn vorige column schreef. Eigenlijk dacht ik na de examens al te weten dat ik geslaagd was, maar je kunt het nooit weten. Want hoe meer je weet, hoe meer je erachter komt dat je niets weet. En hoe meer je leert, hoe meer je weet. En hoe meer je weet, hoe meer je vergeet. Laat ik maar stoppen met die filosofische onzin… Zie het maar als examenstress. Die viel (bij mij tenminste) reuze mee! Je leest nog wel eens over nagelbijtende individuen die last krijgen van symptomen als hartkloppingen, oorsuizen en flauwvallen. Gelukkig viel er tijdens de afgelopen examens niemand flauw. Update: zojuist krijg ik het bericht dat ik geslaagd ben! HOERA!