Shetlandpony's smijten: I'm in!
's Ochtends heb ik het ritueel om mijn wekker 2 minuten eerder te zetten om me geestelijk voor te bereiden op de koude buitenwereld. Terwijl ik dan de ene minuut nog lekker warm lig, check ik in de andere minuut Facebook even. Op een ochtend herhaalde dat ritueel zich weer. 'Leuk feestje gehad', 'Shetlandpony's smijten', 'Diploma gehaald'. What! In mijn nog half slapende hoofd knetterde er iets. 'Shetlandpony's smijten'. En er gingen ook nog veel mensen naar toe ook. 4000 (ondertussen misschien nog wel meer) mensen hebben geklikt op: deelnemen. Omdat ik niet zo'n dierenvriend ben, leek me dat ook wel aardig. Tot ik erachter kwam dat het een grote grap was. Mijn wereld stortte in. Daar ging punt 37 van mijn bucketlist. Ik heb altijd al eens met Shetlandpony's willen smijten. Oké, tot hier alle gekkigheid. Evenementen zijn leuk. Hartstikke leuk. Mijn laatste evenement was de colorrun. Vijf km (hard)lopen en om de kilometer gekleurde maizena in je face. Best grappig. Terug naar de 'bullshitevenementen'. De eerste vijf die ik las waren nog grappig. De meest gekke dingen worden verzonnen. Het brein van de mens is ontzettend creatief. Maar zelfs om die creativiteit kun je na tien evenementen niet meer lachen. Protestevenementen deelden mee dat die onzinevenementen maar snel moesten stoppen. Conclusie: nog meer evenementen. Allemaal evenementen die nergens op slaan en niet doorgaan. Ik vind het onzin. De 'serieuze' evenementen lijden hier misschien wel onder, omdat je niet meer weet welke evenementen je serieus moet nemen. Maar goed, aan alles komt een eind!