Gedenken is iets wat we makkelijk vergeten
Het verleden is niet achter ons, zoals men denkt, maar voor ons. De schaduw van wat was, werpt zich voor ons: wat dood is, bestaat nog en gaat voor ons uit. - Henry Bataille, Frans schrijver en dichter (1872-1922)
Nu het hele oranjefestijn met oranje tompoezen, oranje hoeden, oranje slingers en vooral heel veel oranjebier weer achter de rug is, is het wederom relatief rustig in Ede. Geen joelende stroom van feestgangers meer vanaf het station, minder mensen die diep in de nacht de Stationsweg nog onveilig maken.
Op naar een volgende hoogtepunt, op naar het volgende feest, de volgende bron van vreugde en vermaak. Altijd reden voor een feestje. Is het niet de verjaardag van de koning, dan wel de dag der bevrijding. 5 mei. En dat zijn dan nog de goede redenen om eens flink uit te pakken.
Maar soms bekruipt me het gevoel dat we constant aan het uitpakken zijn, constant op zoek naar vreugdevolle hoogtepunten, een constante vlucht voor de werkelijkheid in de genoegens van het leven. Wat is er nou fijner dan de hele wereld in haar gebrokenheid eventjes los te laten om in een constante bevrijdingsroes terecht te komen? We hebben al wel genoeg aan onszelf, ons eigen leven. Daar moet niet teveel meer bijkomen. Toch?
4 mei. Een datum tussen twee vreugdevolle hoogtepunten. Zo gemakkelijk te vergeten. Er moesten er velen vallen om 5 mei 1945 te realiseren. Gedenk de ontelbare doden, die vielen voor onze vrijheid. Gedenk de vele slachtoffers van WOII. Joden, soldaten, onschuldige burgers. Gedenk de vrijheidsstrijders vóór WOII, gedenk hen die nog steeds vrijwillig of onvrijwillig vallen om vrijheid door te geven, wereldwijd. Gedenk de nabestaanden.
Ja, misschien moest ik dat maar eens doen.