Twee kapiteins op één schip
Twee kapiteins op één schip. Dat werkt niet. Maar hoe zit het dan op het scheepje dat 'gezin' heet? Het is een vraag die me sinds twee weekjes enigszins bezighoudt. Voor die tijd zag onze lieve dreumes haar papa en mama overduidelijk als één (enigszins) gezaghebbend instituut. Als mama zei dat het niet mocht, kwam het niet in haar op het aan papa te vragen. Want papa en mama waren in haar optiek toch enigszins hetzelfde. Maar vorige week viel opeens het kwartje. Papa en mama zijn niet één.
En op woelige baren willen ze bij vlagen wel eens totaal verschillende beslissingen nemen. En daar kun je als klein matroosje van profiteren. Zo vertelde ik onze matroos vorige week nog dat één koekje wel genoeg was. Dikke krokodillentranen volgden. Ik was er niet van onder de indruk. Een minuutje later komt ze op de arm van haar vader binnen. Met een koekje in de hand.
Daar sta je dan als kapitein. Ik begon zachtjes te foeteren. Niet op het matroosje, maar op mijn mede-kapitein. Hij foeterde een beetje terug: hij wist toch niet dat ze al een koekje op had? Ons matroosje zag het - genietend van haar koekje en met nog één dikke traan op de wang - rustig aan. Niet alleen het koekje, maar ook haar blijkbaar goed werkende strategie smaakte naar meer. En dus probeert ze haar kapiteins nu regelmatig tegen elkaar uit te spelen.
We moesten het duidelijk over een andere boeg gooien. Elk een eigen schip leek ons wat radicaal. Net als het idee dat één van ons tot stuurman degraderen zou. Uiteindelijk zat er maar één ding op: schipperen. Een beetje geven, een beetje nemen en ons matroosje herhaaldelijk laten weten dat we - wat er ook gebeurt - dezelfde koers voor ogen hebben. Bij vlagen nemen we haar zo de wind uit de zeilen, maar soms is ze ons nog te slim af. Niet erg, zo vertellen we elkaar dan. Want daar kunnen de kapiteins weer van leren en voor je het weet, haalt ons matroosje met deze tactiek alleen nog maar bakzeil.