Afreizen naar de blanke top der duinen
Koningsdag (of zoals we het voorheen kenden: Koninginnedag) heeft, wat mij betreft, veel weg van oud- en nieuw. Op die paar scharrelkipjes na is er het hele jaar door bijna geen kip te bekennen in het dorp. Altijd rustig, altijd vredig. Maar met oud- en nieuw, en op Koningsdag verandert het hele straatbeeld. Aan het begin van de dag lopen de scharrelkipjes nog rustig door het dorp. Vlaggen en wimpels wapperen vrolijk en trots in de wind. Kinderen zingen uit volle borst, zo hard mogelijk. De burgemeester heeft hen verteld dat als ze heel hard zingen, de koning het kan horen. Dat geloven ze en dat doen ze! Maar in de loop van de dag vervormen de klanken. Het zo vertrouwde en inhoudsvolle Wilhelmus met 'mijn schild ende betrouwe' maakt plaats voor artiesten en zangers die met dans en zang op hun manier Koningsdag vieren. De rust voor de kipjes is voorbij, ze zoeken een veilig heenkomen. Ook voor mij een mooi moment om het dorp te verlaten en af te reizen naar de rustige, blanke top der duinen, waar ik al lopend langs het strand, denk: 'Ik heb u lief, mijn Nederland. 'k Heb u lief om uw volk en het bruisend zeenat. Waar een ieder, blank of bruin, verbonden is door die schitterende driekleur. We maken ons eendrachtig, sterk en groot. We blijven aan wet en Koning, getrouw tot in den dood. We zullen samen blijven zingen: 'We hebben u lief, ons Nederland!'