Huizenjacht
Op een gegeven moment komt er in je leven een punt waarop niet alleen andere mensen verwachten dat je volwassen wordt, maar dat je het zelf ook logisch begint te vinden. Dingen waar je eerder nooit serieus over nadacht, zoals een huis kopen of trouwen lijken plotseling hele normale stappen. Dat punt bereikte ik vorige week zaterdag. Samen met mijn vriendin ging ik op huizenjacht.
Dat is welbeschouwd een raar woord. Het is niet zo dat je tijdens de jacht in de polder met een camouflagepak gaat staan wachten tot er een huis voorbij komt rennen. De meeste huizen blijven hun hele 'leven' op dezelfde plek staan. Op huizen jagen is daardoor een stuk minder spannend dan het jagen op wilde dieren. De huizenjacht bestaat vooral uit eindeloos rondkijken op Funda en websites van makelaars. Tijdens de Open Huizen Dag kon de door ons uitgekozen prooi eens goed worden bestudeerd.
In een miezerig buitje stonden we zaterdagmorgen op de stoep, achter het raam hing een poster met daarop 'Open Huizen Dag', met de datum eronder. De eigenaar van de woning gaf een rondleiding. Die begon met: "Dit is dus de keuken", we keken er zwijgend naar alsof we voor het eerst in ons leven een keuken zagen. Als beginnende jagers wisten we eigenlijk niet zo goed wat we moesten doen, alleen kijken of trek je gelijk abrupt de afzuigkap naar voren om te kijken of die naar behoren werkt. We besloten om alleen maar te kijken.
Tijdens onze magere voorbereiding hadden we gelezen dat je niet gelijk dolenthousiast moet reageren tijdens de huizenjacht. Dan denkt de verkoper al gelijk dat je het direct wilt kopen en betaal je dus de hoofdprijs. Dus probeerden we zo stoïcijns mogelijk te blijven terwijl we vanuit de woonkamer vrij uitzicht hadden over het landschap. "Prachtig uitzicht", mompelde ik om de stilte te doorbreken. "Raak", zag ik de verkoper denken, die dacht zijn prooi te hebben geschoten.