Voorjaarsduik in de Rijn
De voorjaarsduik noemden ze het. Het is een traditie op mijn studentenvereniging. En aangezien tradities tot op zekere hoogte best belangrijk zijn, dacht ik: ik doe mee. Zo dacht lang niet iedereen erover.
Zo stonden we daar, bij een van de vele inhammen langs de Rijn. Het was donker, het miezerde, maar het vuur was aangenaam warm. 24 maart, bijna middernacht en iedereen in zwemtenue bij een kampvuur. Het moet er hilarisch uitgezien hebben. Maar niemand zag het en na een aftelsessie van vijf seconden sprinten we gebroederlijk naar het gitzwarte Rijnwater. Dieper, dieper, het water omsloot me. En het was heerlijk. Voor 30 seconden dan. Toen stonden de meesten ook al weer hoog en droog op te oever, zich verkneuterend rond het vuur.
En het Rijnwater stroomde vrolijk verder, alsof er niets gebeurd was. Zo doet hij dat al millenniums lang. In die tijd heeft hij zich verdiept, verbreedt. Met zijn kracht heeft hij gigantische blokken vermalen tot poeder en door de jaren heen heeft hij zijn eigen weg gekozen door de natuur, door het Gelderse landschap. De mens is niets in de natuur, de mens is niets bij de Rijn. De natuur is prachtig, krachtig en machtig. Natuurelementen zoals water en vuur trekken ons en stoten ons af. En soms hebben we daar weinig invloed op.
Mijn vriendschappen op Goeree-Overflakkee nadat ik ben gaan studeren? Sommigen zijn als zeer oude tradities en als de kracht van de Rijn. Ze zijn al oud, geworteld in de tijd en moeilijk in kracht te breken. Zulke vriendschappen blijven. Anderen zijn als al het materiaal dat zich door de Rijn mee laat voeren, beschadigd tegen kanten botst, kleiner wordt en uiteindelijk… Het is nou eenmaal zo. Je kunt moeilijk alles behouden. That's nature.