Dirk en Johanna Struik 60 jaar getrouwd
HERKINGEN – Voor het echtpaar Dirk en Johanna Struik-Zitman was maandag 23 maart een bijzondere dag. Een dag waarop ze herdenken mochten zestig jaar getrouwd te zijn. "Een prachtig leven gehad", zegt de bruidegom terugblikkend op de 91 lentes die hij telt. Ondanks zijn hoge leeftijd mag hij zich gelukkig prijzen met een goede gezondheid, waardoor hij nog actief kan zijn met tal van bezigheden; zelfs de verzorging van een flink aantal dieren is nog aan hem toevertrouwd. Zijn bruid is drie jaar jonger, is iets moeilijker ter been, maar is nog volop in de weer met het in haar eentje runnen van haar camping: de Johannahoeve, aan de Peuterdijk te Herkingen.
Door Hans Villerius
Bij de camping woont het echtpaar ook. En daar, in de kantine van de camping, ontvingen ze maandagmiddag heel wat familie, vrienden en bekenden die hen kwamen feliciteren met hun huwelijksjubileum. Ook locoburgemeester Frans Tollenaar zocht het echtpaar op en bedacht hen met een fraai bloemstuk namens het gemeentebestuur.
Dirk
Als Dirk gaat praten, komen in korte tijd allerlei boeiende verhalen voorbij, over wat 'ie allemaal heeft gedaan en meegemaakt. De eerste verhalen beginnen al in z'n babytijd. Hoe hij, nog maar 'n week of zes, zeven oud door een tante van 'm werd meegenomen, die zich gedurende de eerste drie levensjaren van de kleine Dirk over hem ontfermde. Toen 'ie zo'n drie en een half jaar was, ging Dirk weer terug naar het ouderlijke gezin, waar hij al gauw werd ingezet bij allerhande bezigheden op de boerderij die z'n vader had. "Toen ik acht jaer was, mos 'k îeder'n dag drie koeien melke!", herinnert hij zich als de dag van gisteren. "En toen 'k elf jaer was, mos 'k vier vaarkes van hoenderd kilo in 'n jaer slachte. Die kon 'k as ventje netuurluk nôôit verslepe. Weet je hoe 'k dat dee? Kop d'r of, pôôten d'r of en dan kon 'k 'm as 'n tonne rolle…!" En dagen maken van drie uur 's morgens tot acht uur 's avonds.
Omdat ze Dirk thuis zo goed konden gebruiken, heeft hij de lagere school niet afgemaakt. Rond de periode dat 'ie in klas drie zat, is hij van school gegaan. Schrijven heeft hij dan ook nooit geleerd. Maar wellicht is 't daardoor dat hij in het leven zich juist mondeling altijd goed heeft weten te redden.
Tijdens de Tweede wereldoorlog had hij voor de Arbeitseinsatz naar Duitsland gemoeten, maar daar voelde Dirk niets voor. Hij dook onder en kwam in Leiden terecht, als studerend voor analist. In deze stad was een groot aannemersbedrijf gevestigd, van de familie Zitman. Daar kwam Dirk in 1943 naast te wonen. De aannemer had een dochter die, nieuwsgierig naar die onderduiker uit Zeeland, zoals werd gezegd, wel eens op verkenning uit wilde om te kijken wie die Dirk nu eigenlijk was. Daarna werd al gauw vriendschap gesloten, en meer... En zo zijn Dirk en Johanna aan elkaar gekomen.
Johanna
Was Dirk de achtste in een gezin met zeventien kinderen, Johanna was de jongste uit een gezin met zeven telgen. Na de lagere school ging ze naar de H.B.S. en daarna naar de kweekschool. De kweekschool werd ook haar eerste werkplek, die ze later inruilde voor een baan in Katwijk, waar ze kleuterjuf werd.
Ze weet nog goed hoe omslachtig haar eerste tocht naar Goeree-Overflakkee was, die ze samen met Dirk maakte toen de oorlog voorbij was. Er was geen openbaar vervoer. Toen ze te horen kregen dat er vanaf Flakkee een boot met aardappelen naar Den Haag was gekomen en weer naar het eiland terug zou gaan, konden ze van deze gelegenheid gebruik maken. Eerst op de fiets uit Leiden naar Den Haag, daarvandaan per schip naar de haven in Dirksland, die toen nog in open verbinding met het Haringvliet stond, en van Dirksland op de fiets verder naar Herkingen. Een hele onderneming.
In de jaren die volgden verliep het contact vooral via pen en papier. Af en toe ging Dirk een weekend naar Johanna en ging zij in de schoolvakantie naar Dirk. Tot ze in 1950 in Herkingen een huis kregen toegewezen. Toen zijn ze getrouwd. Op de boerderij bij Dirk's vader, aan de Peuterdijk, had Dirk intussen een kleine veestapel opgebouwd.
Na acht jaar lieten Dirk en Johanna een huis bouwden naast de boerderij en zijn ze daar gaan wonen. In een tijd dat er gebrek aan kleuterleidsters was, ging Johanna weer voor de klas, nu in Herkingen. Ook werd toen een start gemaakt met wat nu uitgegroeid is tot Camping Johanna Hoeve is. Eerst was er ruimte voor vijf caravans, dat werden er later 35. Inmiddels zijn het er 115, waarvan 40 passantenplaatsen. In de tussentijd, van 1996 tot 2001, heeft ze in de voormalige gemeente Dirksland ook zitting gehad in de gemeenteraad, voor de politieke partij Gemeentebelangen. Toen 't met Dirk's gezondheid tijdelijk minder ging, heeft ze het raadslidmaatschap neergelegd. Maar nog steeds runt ze de naar haar genoemde camping, waar heel wat gasten graag komen genieten van een rustig verblijf buiten de drukte van alle dag, mensen uit de stad, Duitsers, maar ook wel eilandbewoners.
Samen hopen Dirk en Johanna het nog een aantal jaren vol te mogen houden, hun actieve leven in de polder. Samen kregen ze vier kinderen, daar zijn zes kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen bijgekomen. "We zijn samen begonnen", zegt Johanna, "en zijn inmiddels, met de aangetrouwde kinderen erbij, uitgegroeid tot 23. En nee, ik heb er nooit spijt van gehad dat ik uit Leiden naar Herkingen ben gekomen…!"