Lustrumreis Eilanden-Nieuws (Aflevering 2)
Sprookjesachtige wintertaferelen en schilderachtige stadsgezichten
Vandaag de tweede aflevering van het reisverslag van de vijfde Eilanden-Nieuws reis, die onze krant in samenwerking met Beter-Uit Reizen organiseerde. Abonnees van onze krant krijgen de reis tegen een aantrekkelijk tarief aangeboden en deelname eraan lijkt voor een vaste lezerskern al een beetje traditie te worden. In ieder geval is men er zeer enthousiast over en wordt dikwijls al weer uitgezien naar een volgende trip. De lustrumreis, die van 2 t/m 7 februari werd gehouden, voerde naar het Beierse Woud.
Tekst en foto's: Hans Villerius
Na de lang(durend)e heenreis van Eilanden-Nieuws winterreis 2015 naar Hohenau heeft de nachtrust velen goed gedaan. Evenals het gereedstaande ontbijtbuffet de volgende ochtend, waarvan de Duitse bruine en witte broodjes voortreffelijk waren. Een rijk assortiment beleg, een ei, verfrissende pap, melk – al of niet met vlokken, afwisselend (vuchten)cake of brownie, zorgden ervoor dat, als je 's morgens je bord flink vulde, je tussen de middag jezelf beslist nog niet hongerig voelde. Ook het diner dat 's avonds opgediend werd, liet zich uitstekend smaken, met vooraf een kom soep, een rouwkostbuffet waarmee je je bord kon volladen met allerlei fris-zurig bereide groentesoorten, sla, olijven en soms pastagerechten. En natuurlijk een steeds wisselend hoofdgerecht, met vlees of vis in de hoofdrol, en een even wisselend toetje als nagerecht. De bediening rende af en aan om iedereen zowel te voorzien van drankjes en van de gerechten die uit eigen keuken kwamen als om soms de borden weer vanonder je vork of lepel vandaan te halen of de soms nog halfvolle glazen van tafel te plukken als kennelijk de werkdruk voor de bedienende dames hoog was.
Werd doorgaans na het diner de dag afgesloten door reisleider Jaap Mackloet – met Bijbellezing, het lezen van een korte overdenking, dankgebed en het zingen van een drietal liederen – na het ontbijt werd de dag steevast ingeluid door chauffeur Wilma, die voordat we 's morgens weer met de bus op pad gingen ons vanuit haar 'cockpit' voorzag van haar zgn. Beierse Eilandenjournaal. Na haar 'Dingedonge ding ding dong' volgde dan in dichtvorm de meest in het oog springende gebeurtenissen of voorvalletjes van de dag ervoor. Pas dan waren we echt klaar voor vertrek en gingen we richting onze bestemming van die dag.
Dag 2: Rondrit door Beierse Woud
Dat was voor dag twee, dinsdag 3 februari, een rondrit door het Beierse Woud. Na eerst, na het ontbijt, te voet de directe omgeving rond het hotel wat te hebben verkend, soms diep in de sneeuw zakkend…, gingen we rond half elf 's morgens van start.
Vanuit de bus gleed een schitterend besneeuwd heuvellandschap aan onze ogen voorbij, met telkens verrassende uitzichten, diep en ver, hoog en indrukwekkend, dichtbebost of weids, terwijl dorpjes of stadjes als miniatuurplaatsjes neergelegd leken te zijn in de dalen tussen de heuvels of tegen de hellingen aan. Zo reden we langs de fraai gelegen stadjes en dorpjes Frauenau, Grafenau, Regen, Spiegelau en Zwiesel. In Zwiesel verlieten we de bus voor een langduriger stop en kon een ieder op eigen gelegenheid deze tegen een heuvelhelling gelegen plaats verkennen. Velen benutten dit moment om neer te strijken in een eetgelegenheid, wat ook tijdens de andere reisdagen voor menigeen een geliefde bezigheid bleek. Later op de middag stapten we ook even uit bij Riedlhütte, waar een langlaufpiste door het kleine dorpje gaat en waarop een aantal wintersportliefhebbers aan het genieten was.
Maar tussen Zwiesel en Riedlhütte – deze rit maakte het grootste deel van de middag uit – werden we getrakteerd op een adembenemend schone natuur. Hoe hoger we kwamen des te dikker de sneeuwlaag werd die over de wereld lag uitgespreid en des te zwaarder de bomen schuilgingen onder een dik witte lading sneeuw en rijp. Het landschap om ons heen leek te veranderen in een verstilde kristal witte sprookjeswereld, waar – op meer dan duizend meter hoogte – de laaghangende bewolking als een dreigend grauwe massa bovenop lag, terwijl het gouden zonlicht daar dwars doorheen boorde. Bij zoveel moois moest echt even worden uitgestapt en maakten we meteen de groepsfoto die vorige week dinsdag al in Eilanden-Nieuws stond.
Overladen met indrukken keerden we aan 't eind van de middag bij het hotel terug, waar we zo'n half uur later aan konden schuiven voor een uitstekend diner. Aan één van de tafels, hoofdzakelijk bezet door Stellendammers en een stel Dirkslanders – we zullen verder geen namen noemen, had de rondrit 's middags kennelijk nogal geest verrijkend gewerkt, getuige de hoeveelheid daverende lachsalvo's die vanaf deze tafel de eetzaal vulden en menigeen op deden kijken…
De rest van de avond kon een ieder zich vermaken, hetzij in de hotelkamer, hetzij in het kleine maar gezellige en nette zwembad van het hotel, of in de sauna of de overheerlijk warme infraroodcabine, die alle ter beschikking stonden. In ieder geval was duidelijk: als met deze eerste dag dat we in het Beierse Woud waren de toon was gezet voor het verdere verblijf in deze contreien, dan zat het met de rest van de reis zondermeer goed!
Dag 3: Passau
De dagen die volgden stonden in het teken van cultuurhistorisch erfgoed. Iedere dag werd een stad bezocht die zeer het bezichtigen waard is.
Woensdag 4 februari stapten we 's morgens op tijd in de bus om de dag in Passau door te brengen, zo'n 45 km. van ons hotel vandaan. Net als daags ervoor wachtte ons een zonovergoten dag. Door de in de winter laagstaande zon lag de oude stad in een warm zonlicht en was het er zeer behaaglijk toeven. Hetzij op het plein voor de immense Stephansdom, hetzij op de landtong van de stad waar de rivieren Donau, Ilse en Inn samenkomen, hetzij langs de Donau zelf of op een bankje langs de Inn, die aan de andere kant langs Passau stroom. Vele straatjes en even zovele smalle steegjes – alle met kinderkopjes bestraat en dikwijls flinke hoogteverschillen in de stad overbruggend – voeren de bezoekers tussen de hoge, sierlijke en veelal gekleurde en soms van schilderingen voorziene gevels door naar alle plekken en hoekjes van Passau. Middenin de stad staat de Stephansdom, waarvan het interieur een overweldigende rijkdom aan barokke versieringen kent en waarin het grootste domorgel ter wereld staat. Ook deze dag – zij het op een andere manier dan de vorige – was er een met vele indrukken.
Dag 4: Ceský Krumlov
Donderdag 5 februari stond Tsjechië op het programma van de Eilanden-Nieuws winterreis, met ditmaal een bezoek aan het middeleeuwse stadje Ceský Krumlov. Vanwege het betrekkelijk verre reisdoel moesten we deze morgen redelijk vroeg uit de veren, zodat we aan 't eind van de dag ook weer redelijk op tijd terug konden zijn. Geen zon deze dag, maar een grijze en wat nevelige kijk de wereld in. Niet alleen de weersgesteldheid was een groot verschil met de voorgaande dagen, maar ook het land dat we bezochten staat in schril contrast tot wat we tot nu toe gezien hadden. De gevolgen van de communistische dictatuur uit het verleden liggen als het ware nog uitgespreid over dorpen en velden. De algehele aanblik doet armoedig, haveloos, soms zelfs primitief aan. En het sombergrijze weer van deze dag versterkte de mistroostigheid van het gebied nog eens. Een dunbevolkt land ook waarin je in de uitgestrekte natuur nauwelijks iemand zag. Alleen een vos en een paar reeën struinden er door de verlatenheid.
Te midden van zo'n omgeving, en als een oase erin, reden we het stadje Ceský Krumlov binnen, waarvan we de oude binnenstad bezochten. Tijdens het communistische bewind in verval geraakt, maar sinds 1989 in oude luister hersteld. Het heeft nu zelfs een plaats op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en het is op Praag na de door toeristen drukst bezochte stad van Tsjechië.
Wanneer je Ceský Krumlov binnenwandelt is het alsof je eeuwen terug de tijd in stapt, terwijl vanaf de noordzijde de stad geheel lijkt te worden beheerst door de enorme en hooggelegen burcht. Aan de voet daarvan loopt als een lus om de binnenstad heen de bekende rivier Moldau. Ook hier een indrukwekkend historisch stadsbeeld, zij het geheel anders dan dat van Passau. Het één groots en voornaam, het ander klein en intiem, maar beide vele eeuwen oud.
Als tweede reisdoel deze dag stond bezoek aan een boomkroonpad op het programma, aan het uitgestrekte Lipnomeer, eveneens in Tsjechië. Ter plekke bleek echter het laatste stukje van het vervoer niet plaats te kunnen vinden met de eigen bus, maar met één pendelbusje van het boomkroonpad. Slechts twintig personen konden er per keer in mee. De volgende twintig konden pas een half uur later worden opgehaald en de laatste groep nog eens een half uur later. Vanzelf zou het terugbrengen op dezelfde manier verlopen, waardoor bezoek aan het Baumwipfelpad – zoals het in het Duits heet – een extreem langdurige aangelegenheid zou worden. Helaas moest hier dan ook van worden afgezien en restte ons niets anders dan een kijkje te nemen onderaan de eveneens hier gelegen skipiste, waar het krioelde van wintersporters die op de lange lat een afdaling maakten langs de helling.
Volgende week de laatste aflevering
