Lustrumreis Eilanden-Nieuws voert naar sprookjesachtige wintertaferelen en schilderachtige stadsgezichten
Op het programma stonden meerdere aantrekkelijke uitstapjes, die vanuit het hotel in Hohenau gemaakt werden. Onder andere een rondrit – met enkele tussenstops – door het Beierse Woud, een bezoek aan de imposante stad Passau (Duitsland), de middeleeuwse stad Ceský Krumlov (Tsjechië) en de letterlijk kleurrijke barokstad Schärding (Oostenrijk). Vanuit laatstgenoemde plaats werd ook een rondvaart gemaakt over de rivier Inn. Het zwaar besneeuwde bergachtige en beboste landschap, waarin deze dagen werd vertoefd, vertoonde een sprookjesachtige sfeer, met wit-weidse heuvels en dalen, waar dorpjes of steden schilderachtig gelegen waren, met veelal machtige bossen als kronen erbovenop en waarvan ontelbare dennenbomen, door de sneeuw lijkend op enorme druipkaarsen, de heuvelhellingen sierden of zelfs in de wolken leken te verdwijnen. Voor het reisgezelschap eilandbewoners was het een lust om deze dagen hier te mogen verblijven. In twee afleveringen, vandaag en volgende week, een sfeerverslag van enkele dagen 'Goeree-Overflakkee in Duitsland'.
Tekst en foto's: Hans Villerius
Het was deze lustrumreis voor het eerst dat iedereen die zich voor de reis had opgegeven er ook daadwerkelijk was. Geen afmeldingen dus door ziekte of andere omstandigheden, wat zeker het opmerken waard was.
Wie denkt dat zo'n reis alleen voor senioren geschikt is heeft het mis, want de leeftijd van de deelnemers varieerde van 18 tot 78 jaar. En in de omgang met elkaar was het net één familie, die niet alleen genoot van het vele moois wat de reis bood, maar ook van elkaars aanwezigheid.
Overigens kende meer dan de helft van de groep elkaar al. Ook de winterreis van vorig jaar waren ze van de partij en dat was zo bijzonder goed bevallen dat ze dit jaar grif weer meegingen. Nog voordat de reis naar het Beierse Woud in Eilanden-Nieuws gepubliceerd werd, hadden zo'n dertig deelnemers van de reis van vorig jaar zich al weer opgegeven…
Voor velen een soort feest van herkenning dus, wat vervolmaakt werd doordat niet alleen dezelfde reisleider meeging, maar ook de chauffeur van vorig jaar, Wilma Verstoep, die met een hartelijke persoonlijke betrokkenheid op haar passagiers en op het welslagen van de reis duidelijk méér was dan alleen buschauffeur, maar zelf ook helemaal deel uitmaakte van de groep, met wie ze net zo hard meegenoot van alles wat de reis te bieden had.
Alleen het eerste deel van de heenreis was het niet Wilma, maar chauffeur Peter, die ons tot over de grens Duitsland in zou brengen. Pas bij Solingen, tijdens de eerste stoppauze, zou Wilma op de bus komen en het stuur overnemen en kon Peter terug naar Holland.
Heenreis
Op de vroege morgen van maandag 2 februari was het verzamelen op de parkeerplaats bij Tieleman Keukens te Middelharnis. Een chauffeur en comfortabele touringcar van Zwaluw Reizen, die vervoerder is voor Beter-Uit Reizen, stonden gereed om plaats te bieden aan de in totaal 51 deelnemers, inclusief reisleider Jaap Mackloet. De koffers en tassen verdwenen achter de luiken onderin de bus en na een hartelijk woord van welkom van de reisleider werd om 06.10 uur een 900 kilometer lange tocht aanvaard richting de Oosterburen.
Vol verwachting van wat komen zou en in welke witte wereld we terecht zouden komen, bleek dat laatste veel dichterbij dan we vermoedden. Al tussen Oude-Tonge en Ooltgensplaat was de omgeving wit door wat sneeuw die daar 's nachts gevallen was. Maar hier bleef het voorlopig ook bij.
Om 8.40 uur gingen we bij Venlo de Nederlands-Duitse grens over. Tot hiertoe verliep de reis voorspoedig, maar al snel daarna liep het verkeer vast. Door een ongeval, zo werd gemeld, was een 40 kilometer lange file ontstaan, mogelijk ten gevolge van de weersomstandigheden, want in Duitsland had het al steviger gesneeuwd, met natuurlijk gladheid als gevolg. Door het oponthoud op de weg kwamen we meteen al twee uren later bij Solingen aan dan gepland, maar 'gelukkig' had chauffeur Wilma onderweg hiernaartoe in dezelfde file gestaan en heeft ze niet al die tijd op ons hoeven te wachten.
Om 11.45 uur gingen we verder, nu dus met Wilma achter het stuur. Voor het verzorgen van de inwendige mens hanteerde zij een soort strippenkaartsysteem, kaarten met afscheurbare bonnetjes ter waarde van een euro, waarvoor in de bus consumpties konden worden genuttigd. Koffie, thee, chocomel, soep, blikjes fris of bier, flesjes water, het was er allemaal. Twee dames uit het reisgezelschap, Janneke en nóg een Wilma, waren als cateraars 'aangewezen' en maakten gedurende de hele week met enige regelmaat rondtes door de bus om degenen die daar behoefte aan hadden van een verfrissing te voorzien.
Vanwege de rijtijdenwet is een buschauffeur gehouden na elke vier en een half uur rijden drie kwartier pauze in te lassen. Dat werd steeds bij een wegrestaurant gedaan, in Duitsland een Raststätte geheten. Welkome afwisselingen om de benen even te strekken, gebruik te maken van het sanitair of om wat te halen voor de lekkere trek.
Van 14.45 - 15.35 uur en van 19.00 - 19.50 werd nogmaals bij een Raststätte gepauzeerd, en om de vele kilometers te veraangenamen die nog onder de buswielen door moesten glijden werden regelmatig cd's gedraaid van waaraf vele liederen Sions door de bus schalden, tot het toepasselijke 'Kom ga met ons en doe als wij' toe… Afwisselend zorgde reisgenoot Corrie nu en dan voor een vrolijke noot door koddige anekdotes door de microfoon voor te dragen.
Uur na uur verstreek zo en het was inmiddels al weer donker toen tegen half zeven 's avonds de Donau werd gepasseerd. Voor de laatste etappe, zo'n veertig kilometer lang nog, werd de autobahn verlaten en veranderde de route niet alleen in een traject met vele hellingen en bochten, maar begon het ook volop te sneeuwen. In het koplampenlicht dat ver vooruit scheen was te zien hoe in een mum van tijd de asfaltzwarte weg in sneeuwwit veranderde, terwijl een krioelende massa sneeuwvlokken langs en tegen de busramen dwarrelde en te zien was hoe de bomen langs de steiltes naast de weg bedekt waren onder enorme witte sneeuwtoeven. Voor sommige passagiers een spannend reisgedeelte, maar behendig, rustig en beheerst reed Wilma 'haar' bus met 62 zitplaatsen door al dit winterschoon heen en kwamen we uiteindelijk om 21.20 uur aan bij het hotel, waar het diner al enkele uren op ons stond te wachten… Nadat de koffers uit de bus waren geladen gingen we dan ook eerst aan tafel en hadden we, zij het op een later moment dan gebruikelijk, om kwart voor tien alsnog aan de warme maaltijd.
De maaltijden gebruikten we in het hoofdgebouw van het hotel, dat uitkeek op het Dorfplatz van Hohenau, waar de bus ook geparkeerd werd. Maar ons eigenlijke onderkomen was het gastenverblijf, achter het hoofdgebouw gelegen en bereikbaar via een flinke binnenplaats dat tussen beide gebouwen ligt. Hier zochten we, nadat reisleider Jaap Mackloet deze eerste dag van onze Eilanden-Nieuws winterreis had afgesloten, onze nette hotelkamers op, waar verschillenden in hun waarneming nog het deinen van de bus onder zich voelden, ondanks nu vaste grond onder de voeten te hebben. Dat beloofde in ieder geval een goede nachtrust, in spannende afwachting van wat dit land ons de komende dagen zou bieden… Daarover meer in onze editie van volgende week vrijdag.
Wordt vervolgd.
