Hopeloos verdwaald
'Verdwalen is de beste manier om een nieuwe omgeving te leren kennen.' Dat gezegde heb ik op vakantie regelmatig ter harte genomen. Zo heb ik bijvoorbeeld urenlang door de buitenwijken van Praag gezworven op zoek naar een metrostation. In de ruim twee jaar dat ik op het eiland woon is het me nooit gelukt om te verdwalen. De dorpen zijn overzichtelijk en de wegen rechttoe rechtaan. Daar kwam onlangs verandering in. Ik ben hopeloos verdwaald in de Kwade Hoek.
Het was op een zaterdag. 's Morgens jaagt een winterstorm over het eiland. Begin van de middag gaat de wind liggen en stopte het met regenen. Ik besluit om naar zee te gaan. Lekker uitwaaien en kijken naar de woeste branding. Goedgemutst stap ik in de auto en rijd naar de parkeerplaats bij de Kwade Hoek. Over het brede wandelpad loop ik richting Ouddorp. Bij de uitkijktoren sla ik rechtsaf richting het strand. Met de wind in de rug loop ik langs de waterlijn terug richting Havenhoofd.
Achter me zakt de zon naar beneden. Ik klauter de duinen op om wat foto's te maken van de spectaculaire zonsondergang. Na verloop van tijd gaat het strand over in een gebied met allerlei kreekjes en duinplanten. Als ik bij een grote kreek kom die vanaf de zee de duinen in stroomt word ik gedwongen om af te slaan. Dus ga ik de duinen in, het is ondertussen vrijwel donker. Op 'goed gevoel' volg ik een pad door het gebied. Het is een natte boel, tot mijn enkels loop ik door het water. Geen probleem, het parkeerterrein is iets verderop. Tenminste, dat denk ik. Als ik op den duur op een soort open vlakte kom worden de plassen steeds dieper. Als ik door het water stamp, zwemt er naast me een zwarte rat. Op dat moment dringt het tot me door dat ik verdwaald ben. Na anderhalf uur dwalen vind ik opeens het pad naar het parkeerterrein. Nat, koud en vies kom ik bij de auto. Ik heb het eiland een stukje beter leren kennen...